Moskou kou en rare Russen

Haaaaallo!!

Alweer een week geleden zijn we vertrokken vanuit Nederland en er is heul veel beleefd. Hoog tijd voor een verhaaaaal. Het is lang, maar ja straks zitten we 3 weken wifi-loos in Mongolië en een beetje leesvoer voor het thuisfront is dan wel leuk, toch?

De reis gaat deze keer van Moskou, via Irkutsk, door Mongolië, waar we een stop van 3 weken zullen maken, naar Beijing. Inderdaad met de transiberië-express. Officieel doen wij de transmongolie express, maar dat is iets minder bekend en de routes komen grotendeels overeen. Samen met Lottie, een vriendin uit Maastricht, ga ik dit avontuur aan. Hopelijk denken we daar over ruim 3 maanden nog steeds zo over.
Goed... Heeeelemaal tot in China met de trein is dus de bedoeling. In totaal bijna 8000 kilometer over de rails van Moskou naar Beijing waarvan het eerste deel er inmiddels op zit: Moskou - Irkutsk.

Maandagochtend zijn we gevlogen van Dusseldorf naar Moskou met ieder zon 12 kilo bagage (knap weinig toch?) in onze backpacks. In het vliegtuig werden we goed verzorgd en een pannenkoekjes met jam werd geserveerd. Na een soepele landing was daar de hoofdstad Moskou waar we weer voet aan land zetten. Russen zijn echt een verhaal apart, zie daarom hoofdstuk "Russen". Ze spreken in ieder geval geen tot weinig Engels, dus we moeten continue terugvallen op onze "hints-skills". De bus naar het centrum was al een hele uitdaging, maar gelukkig was daar de eerste aardige Rus die ons hielp. De metro is ook een hele klus. Elke 30 seconden komt er een nieuwe aanrijden. Deze zit stampvol, geen ruimte voor 2 meisjes met 4 rugzakken dus, en trekt met een rotgang op. Welk station je bent of welke kant je op gaat.. is steeds een verrassing, want we kunnen ook geen Russisch lezen (het lijkt een soort Grieks geheimschrift). Dus nadat we 4 keer lijn rood op en neer hadden gereisd en 2 keer de goeie halte op lijn paars hadden gemist, kwamen we op de goeie plek weer uit de grond naar boven. De locatie van het hostel bleek een soort perron 9 driekwart verhaal te zijn (blok 13 miste echt in de straat), maar toch vonden we via 10 steegjes de juiste bestemming. Uiteten was ook verrassend. Zo zijn de salades hier mayonaise gebonden in de vorm van een klein rond taartje en is wat stokbrood vooraf gewoon een halve droge boterham. Het toetje met cocktail in de volgende tent maakte alles goed en dag een zat er al weer op.

We besloten de volgende dag vroeg op te staan om het Kremlin te zien en daar rond te wandelen. Het weer zat niet echt mee, dus de wandeling was van korte duur, maar we hebben toch even rond dit enorme complex gelopen en verschillende leuke kerkjes(?) met schattige gouden torentjes gezien. Daar staat het hier vol mee trouwens. De wissel van de wacht was het hoogte punt. Alle chinezen renden als een soort paparazzi mee met de mannen, die allemaal hetzelfde chagrijnige hoofd trekken en met hun benen hoog gestrekt opzwaaiend in de juiste pas, van plek wisselen en strak verveeld voor zich uit staren.
Om half 2 smiddags zou het echte avontuur beginnen: het eerste deel van de treinreis. Van Moskou naar Irkutsk, een stad gelegen dicht bij het Baikalmeer, waar over later meer meer. Er is een restauratiewagen in de trein aanwezig dus in principe hoef je geen eten mee te nemen, maar we besloten toch wat in te slaan. Low budget, je weet wel. De winkel waar we belanden was een soort doolhof met eenrichtingsverkeer en Lottie heeft minstens drie stalleges met eten om gegooid waarna ze ons de winkel hebben uitgekeken. Dus met een fles water en vier zakjes cup a soup en een blik erwten voelden wij ons heel voorbereid en zouden we niet kunnen uitsterven (Lotties grootste angst).

Daar stond hij dan.. de trein. Het duurde 20 seconden en de eerste Nederlanders kamen al langslopen. Het duurde 15 minuten voordat we ons raampje een beetje doorzichtig hadden gepoetst en nog eens 30 minuten voordat ons kaartje eindelijk was goedgekeurd. We konden gaan.. Zonder enig fluitsignaal vertrok de trein. Je ziet toch een ergens een stoomtrein op kolen in je gedachten als je denkt aan de transiberie-express, maar niets is minder waar. De trein was wel oud, maar lijkt van buiten gewoon op een vieze intercity. Binnen zijn alleen maar bedden en geen normale zit plekken. De trein bestaat uit 10 wagons die weer zijn verdeeld in 8 of 9 aparte hokjes waar zich vier bedden bevinden. Wij hadden twee hoogslaapplekken en de onderste twee werden bezet door andere mensen, meestal Russen.

De Russen
Russen zijn onder te verdelen in alcoholisch en non-alchoholisch. Beiden vragen om een andere aanpak. De eerste groep benader je niet, ze benaderen namelijk jou op verschillende manieren.. De tweede groep moet jij benaderen, echt even doorheen prikken, anders doen ze net of je niet bestaat. Dat prikken doe je met eten. Wij boden Irina (onze reis mama voor bijna de hele reis) één keer iets te eten aan en direct was het ijs gebroken. Elke maaltijd deelde ze weer haar eten met ons en vertelde hele verhalen in het Russisch waar we niets van snapten. Zij was van het non-alcoholische type. Ze dronk dus niet de hele dag wodka maar las rustig een boekje en probeerde zo goed mogelijk voor ons te zijn. We mochten op haar bedje zitten om te eten en ze maakte ons aan het eind van de rit 1,5 uur van te voren wakker omdat ze bang was dat we ons zouden verslapen. Echt een lief vrouwtje dus. Alexander sliep 3 hokjes verder en was van het zelfde type als Irina. Hij was onze personal trainer en legde samen met ons de nodige meters af in snelwandeltempo tijdens elke stop. Je zit toch 4 dagen en 4 nachten onafgebroken in een trein dus elke mogelijkheid om je hartslag boven de 80 sl/min laten stijgen moet je aangrijpen. Hij liet ons foto's zien van zijn zonen,vertelde (uiteraard in het Russisch in geuren en kleuren over zijn kleinkind en bood ons uiteindelijk zelfs aan mee te rijden naar zijn thuis om met zijn jongste zoon te trouwen (het is echt geen grapje). Mafkees. Na de afwijzing bleef hij echter vriendelijk en vele sportsessies volgden. Steeds meer Russen begonnen ons goeie dag te zeggen naar mate we langer met ze in de trein zaten en ons beeld van de stugge Rus draaide een beetje bij. Op dag drie stapte een groepje muzikanten bij ons de wagon in, wat leidde tot een boel lawaai, geklap en gelach. Ik was bijna bang dat de polonaise ingezet ging worden, maar dat gaat een Rus wel echt te ver. Zo ging de trein langzaam een beetje leven en wordt het bijna je thuis. Wel bijna want de 28 graden opgestookte wagons, het eten uit blik, het slapen in de trein (is best lekker wiebelend, maar in de bochten lijkt het of al je bloed naar je hoofd of voeten wordt gecentrifugeerd), het ontbreken van een douche, het mentaal niet kunnen poepen, de salami-lucht (waar alle Russen naar ruiken) en de alcoholische mannen die je lastig vallen, zijn best wel misbaar.. Onze alcoholische Rus heette Vladimir en was ons gezelschap voor een halve dag. Hij dronk veel wodka en zoete rommel en bleef ons maar aanstaren. Ik had de eerste high five nooit moeten geven want daarna was hij los. Ze blijven dan maar praten in het Russisch en kijken jou vervolgens dom aan dat je ze niet begrijpt.. Super domski toch?

De wodka trein was ook aan boord: een groep jongeren uit allerlei landen die derde klas reisden, dus moesten slapen in een open ruimte met zon 30 bedden per wagon (denk even aan zweetvoeten, snurken, scheten, huilende baby's etc) en daar nog eens het dubbele aantal Roebels voor hadden betaald, was een super gezellig gezelschap. We hebben veel lol met ze gehad, maar de verhalen mochten er dan ook wezen. Een van de meiden werd midden in de nacht wakker omdat er een dronken Rus door de trein was gevlogen en op haar was geland na een van de vele nood stops. De volgende dag had hij t goed willen maken met een stinkende vis die hij op het perron had gekocht voor haar. Hilarisch! Eén noodstop werd ook veroorzaakt door twee jongens van de wodkatrein. Ze hadden de trein zelf zien vertrekken op het perron, zonder hen erbij. Zij snel erop gesprongen, boze treinvrouwtjes, blauwe plekken en de noodrem tot gevolg. Dat is pas op het nippertje de trein halen, maar wel een goed verhaal voor thuis :).

De omgeving is schitterend onderweg. Lastig te omschrijven, maar het verandert steeds een beetje onderweg. Een uur uit het raam staren verveeld nooit want het is mooi en afwisselend. Veel bos in alle kleuren, want het is nu herfst. Kleine dorpjes waar je doorheen rijdt, met armoedige huisjes. Mistige weilanden, een paar koeien en een ondergaande zon. Het is een mooie rit. Tijdens de stops wordt het steeds kouder en ook steeds later, want de tijd heeft zich al 7 uur vooruit gezet tov van Nederland. Over stops gesproken, bleek zelfs de restauratiewagen en het door ons ingekochte low-budget instant food nergens voor nodig geweest. Je verwacht het misschien niet, maar het fenomeen de kiosk kennen ze hier maar al te goed. Een klein stenen huisje met een aantal ramen, waar je overigens niet doorheen kan kijken omdat het volgestouwd is met alles wat ze verkopen, en een klein luik van 30 bij 30 cm waar net het hoofd van een Rus heen past en je daar doorheen met handen en voeten ook nog eens duidelijk moet maken welk pakketje uit welk volgestouwd raam je precies wil. Veel makkelijker was het als de locals gewoon op het perron stonden te wachten als de trein binnenkwam (dachten we), met hun appels, aardappels, gekookte eitjes, wortels, knoflook (?!), en meer lokale producten. Nou wij zagen het wel zitten, lekker appeltje, klein potje jam. Hoe we vervolgens terugkwamen met niet twee appels maar een hele emmer en een halve liter frambozenjam? Het zal wel de taalbarrière zijn geweest.

Wat een avonturen voor nog maar vier dagen 'gewoon' in de trein. Gelukkig even tijd voor een driedaagse tussenstop in Irkutsk en Listvyanka. Heerlijk even niet op onze luie bips, geen blikvoer meer, een niet schommelend bed en eindelijk een douche! Later meeer..

Heel veel liefde van Lottie en Marjan