Back to basic, back to the Gobi

Alweer bijna 3 weken van Nederlandse bodem! Het is cliche maar wat gaat de tijd hard. Snel verder met waar we gebleven waren...

De eerste stop met de trein was in Irkutsk waarna we direct dezelfde dag naar het Baikalmeer zijn vertrokken. Een enorm groot zoetwatermeer dat ongeveer 20% van al het drinkwater op de hele wereld bevat. Het is erg schoon en je kan er dus ook gewoon uit drinken. Heerlijk maar ijskoud! De drie dagen die we daar hebben doorgebracht bestonden vooral uit veel wandelen (na 4 dagen in de trein wil je niet meer anders) en lekker vers eten verslinden. De amul is een vissen soort dat alleen in het Baikal meer voorkomt. Voor elk huis staat een barbecue te roken (het halve dorp staat dan ook blauw van de rook) met die vissen erboven en ze worden voor een prikkie eetklaar verkocht. Er is geen methode om subtiel de graten eruit te vissen want de russen zelf zie je regelmatig ook bijna stikken.
De wandelingen waren een flinke uitdaging. In plaats van over de berg te lopen hebben we de eerste dag langs de berg geschraggeld waarvoor we zeker 3 keer ons leven op het spel hebben gezet. Toen we werden achtervolgd door 3 mountainbikers die hun fiets op hun rug slingerden en de meest bizarre sprongen waagden, stonden we toch even perplex. De dag erna werd het nog gevaarlijker. Er schijnen daar beren te leven diep in het bos. Leek ons wel vet als we er een tegen kwamen dus we zijn op zoek gegaan naar een berenhol. Maar toen we behoorlijk grote voetstappen vonden van een of ander beest, besloten we toch maar om te draaien. (na wat gegoogle bleken het wolvensporen, 't is maar wie je liever tegenkomt..)
Lottie besloot toen angsten te gaan ontwikkelen. Zo werd ze ineens bang om overal door te zakken met haar backpack. Niet geheel onterecht want midden in het dorp ontbrak ineens een heel stuk asfalt, neergestort in 't meer. Je zal er maar gelopen hebben.. Anyway, we hebben heerlijk genoten van het meer, de vissen, het gewandel en de zon en na 3 dagen vertrok de trein weer richting Mongolie!!
Echt iets waar we ontzettend naar uit hadden gegekeken. De trein waarin we ons meteen weer helemaal thuis voelden had allerlei leuke versieringen en tot ons genoegen hadden we een coupe met z'n twee. Na een lange stop voor de grens van Rusland (5 uur wachten, 4 paspoortcontroles, bagagechecks, etc.) konden we de grens met Mongolie bijna over. Eerst moest nog even van wielen worden gewisseld. Dat is nodig want het spoor in Mongolie heeft een andere afmeting. Je wisselt dus niet van trein, maar de trein wordt opgetild, hij krijgt een nieuw onderstel, en we konden weer verder tuffen. Bij de grens weer 2 uur wachten dus we besloten een biertje te gaan drinken. Heeeele fijne prijzen hanteren ze hier voor bier. Een halve liter is nog goedkoper dan 1 appel, dus je kunt je voorstellen hoe gezond dit land is. Toen we terug wilden gaan naar onze coupe bleek deze verdwenen. Toch lichtelijk in paniek.. maar een " tain is coming back" bleek een ware uitspraak.

Eenmaal in de hoofdstad werd ons de echte Mongol duidelijk. Ze worden geboren met een onwijs bol hoofd en spleetogen natuurlijk. En dat houden ze de rest van hun leven. Ze worden ook niet grijs, dus leeftijd schatten is heel moeilijk. Ze zijn over het algemeen dus heel cute en ook hun lengte helpt daarbij. Mensen in de hoofdstad zijn goedgekleed en modern en ik vind dat er verrassend weinig zwervers en zwerfhonden te vinden zijn. Je moet mongolie zien als een land met ENORM veel ruimte. En dan ook echt enorm veel. Er leven 3 miljoen mensen waarvan 1/3 in de hoofdstad. De rest leeft als nomaden of als dorpsbewoner ergens in een van de 360 kleine dorpjes. De nomaden hebben vooral dieren als inkomstenbron. Ze geven melk, vlees en botten(voer voor de honden) en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Wat ze eten is 3 keer per dag zon 30 dumplings met sheep en een flinke scheut kamelenmelkthee. Meer info volgt..

Na wat rondvragen besloten we een tour te boeken samen met de backpackingmen Johnny. Hij komt uit Engeland en zwerft al 17 jaar over de wereld met een plastic zak vol kleren en een korte broek aan. Heel handig dat hij zn geld verdient met o.a. fotografie, zodat er iig een aantal goeie piccas gemaakt konden worden. Goed het idee was als volgt: een tour van 8 dagen en 7 nachten, naar de gobi woestijn en terug, zonder douche, WC, elektriciteit, en enig contact met de buitenwereld. Het leek ons geweldig ;). Dus met een busje vol eten, warme slaapzakken en dikke truien (want het vriest hier snachts) vertrokken we. Johnny bleek in te slapen tijdens elk soort transport dus die hebben we weinig gehoord onderweg tot dat de weg ineens ophield. Mongolie lijkt op de kaart nog heel wat wegen en steden te hebben, maar alles is bedrog. Je rijdt de stad uit en de weg houdt op. Je betaalt zelfs tol om off road te mogen rijden. Het gehobbel en gebobbel kon beginnen, en dat voor 8 dagen.. oef toch wel zwaar soms. Elke dag stopten we bij een mooie plek (een berg, een stupa, een verwoeste tempel) en sliepen we bij een nomaden familie. Wij dachten dat alles wel voorbereid was, maar je klopt hier gewoon aan bij een ger (zon rond tentje, bevat een hout/gedroogde- poep-kachel, soms wat bedden, en meestal een TV die werkt op accu) en vraagt of ze een plekje hebben voor de nacht. Het antwoord is altijd ja en voor je het weet zit je aan een flinke kom geiten/kamelen/schapenmelkthee waarin de thee ver te zoeken is. Ook een klont gedroogde yoghurt of een taaie langwerpige oliebol wordt daarbij geserveerd en het fijne is: je mag geen nee zeggen. Je moet het accepteren en je moet het proeven en pas dan laat je staan wat je echt niet op kan. Hetzelfde geldt voor de dumplings met veel vetklonten en vlees. Lottie kan haar gezicht heeel goed in de plooi houden ben ik achter haha.. en ik maar vegetarisch zijn. Gelukkig kon onze gids Alma heel goed inschatten wat Westerlingen wel lekker vinden en kregen we 3 heerlijke maaltijden per dag (zelfs sushi en pizza) en zijn we niets te kort gekomen.
Het absolute hoogtepunt was voor ons de Gobi woestijn. Het duur ongeveer 3 dagen voordat je er bent, maar dan heb je ook wat. Ammehoela... Er hangt zon heerlijke rust. Een beetje wind, een strak blauwe lucht en de zon die heerlijk schijnt. Af en toe een kudde schapen, geiten, kamelen, paarden, gazelles, vogels en thats it! Niemandsland.. Mooie bergen die we doorkruisen met ons busje en dan natuurlijk de zandduinen. Echt letterlijk een hoogtepunt. 200 meter hoge bergen bestaande uit het mooiste suikerzand waar je als kind van droomde. En die mochten wij beklimmen. Vanaf beneden bedenk je een mooie route en dan is het 2 stappen omhoog, 1 terug. Na een uur flink zwoegen, het is echt heel zwaar zeker met onze conditie nu haha, waren we boven. Johnny lag nog ergens halverwege te puffen op zn rug op die berg dus had wat aanmoediging nodig, maar ook hij volbracht de klim. Wat een gigantisch mooi uitzicht zeg! Zover je kan kijken, zandduinen en vlaktes en omg gewoon niet uit te leggen hoe geweldig dat is. Zelfs de foto's spreken nog niet voor 20% van wat je ziet.
We bleken ook erg geluk te hebben met het weer. 1 dagje off driving werd bijna het einde van Lottie en Marjan. We besloten de dag weer een flinke wandeling in te zetten totdat een zandstorm de kop op stak. ook de berg die we als landmark gebruikten was niet meer te zien. Gelukkig kon ik nog een wit huisje in het oog houden en kon ik Lottie met 1 lens in haar hand en 1 lens achter een dichtgeknepen oog terugleiden naar pad. Heftige wind joh! Het schoot weinig op, dus we waren ook best blij toen ze een halve reddingsactie hadden ingezet om ons te vinden en het busje met Gamba daar uit een stofwolk opdook. We waren weer terecht.
Toch even een groot compliment aan Gamba onze chauffeur. We hebben de eerste twee dagen stiekem gezocht naar een tomtom een kompas of een gps systeem, maar nee.. hij kent de hele woestijn echt als zn broekzak. Uit het niets slaat hij ineens linksaf of manoeuvreert hij zn 2 meter brede busje door een 2,01 meter brede doorgang. Dit hadden we echt niet op eigen houtje gekund.
Na 8 dagen in de auto en na al dat zand was de douche terug in Ulaanbaatar ontzettend welkom! Net als een bed en een normale WC.. Hoewel we ons prima hebben gered hoor met gaten in de grond, achter bosjes en met het kiezen van de goede richting op de open vlaktes. Na een maaltje met veel groente en fruit voelden we ons van binnen ook weer de oude en zo hebben we ons voorbereid op een nieuwe tocht. We vertrekken over een uurtje met de bus naar het noorden (lake Kovsgol) waar we een week gaan werken op een boerderij. Erg veel zin in, we zijn namelijk nog lang niet klaar met dit heerlijke land Mongolie!

Liefs Lottie en Marjan