Hobbelen
Door: Lottie en Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
10 November 2014 | Mongolië, Ulaanbaatar
Nadat de fantastische toer door de Gobi woestijn ten einde was, hadden we nog ongeveer 1,5 week te vullen in Mongolië. Waar konden we beter heen gaan dan het hoge noorden, waar het 's nachts 20 graden vriest en al de nodige sneeuw was gevallen? Khovsgol lake werd de place to be. Via via wisten we een telefoonnummer te regelen van een boerderij die ons gratis eten en onderdak zou bieden in ruil voor werkzaamheden ter plaatste. Dit klonk ons erg goed in de oren en na een paar winterslaapzakken en weer wat blikken erwten te hebben ingepakt konden we vertrekken. Een busreisje van 20 uur moest te overleven zijn met onze treinervaring dus.. Wat kon er mis gaan? Om te beginnen was de bus een hele zoektocht. We kregen een nummerbord in t mongools en dan zoeken maar tussen 50 bussen. We vroegen iemand om hulp, maar de beste man ging er met ons kaartje vandoor! Lottie rende er achteraan met een vastberadenheid die bewonderenswaardig was (ze verloor het kaartje niet uit het oog), ik er ook achteraan en ja hoor daar stond die. Een leuk versierde bus, lekker volstouwen dat ding natuurlijk dus de zakken meel en meest onduidelijk pakketten ontbraken niet. Nog even 250 liter benzine tanken met een snelheid van 0,5 liter per uur of zo... en de eerste 2 uur vertraging hadden we te pakken. Suuuuper koud in de bus, of suuuuper heet. Na 1,5 uur sloeg de bus van de geasfalteerde weg af en was alleen nog maar HOBBELEN! En niet zo maar hobbelen.. Eten, tassen en oma's vlogen soms door de bus. Na een half uur slapen en best wel afzien, werden we van het station in Mörön opgehaald om naar Hatgal te gaan een leuk schattig dorpje aan het meer (zonder pinautomaat en internet, toch even wennen, maar met heerlijke chocolademelk).
Dezelfde dag kon de tocht naar de boerderij beginnen. Waaaauw wat een farm! 1 gerretje haha. Wel even iets anders dan wij ons hadden voorgesteld, maar ja een weiland met een stal vol hooi en persvoer was ook wel erg optimistisch. We zouden de komende 6 dagen verblijven bij de familie van Bayerma, Tjokka en hun kleinkind Hanta (4 jaar oud, Lottie ontwikkelde later een haat liefde verhouding met haar, vooral omdat Lotties knuffel Pingu onder de poep en het eten kwam te zitten). En het eten was wederom niet mis. Ik liep die ger binnen.. Het eerste dat ik ruik en zie is een geveld schaap. Er staat tevens een pot met onduidelijk wit spul op de plek waar later mijn bed kwam en natuurlijk was er nog een andere pot met de ingewanden die vrolijk rondzwommen in een laagje sap. Niet grappig als vegetariër en ook als nep vegetariër, Lottie besloot een weekje aan te sluiten. Later bleek dat het onduidelijke witte spul vet was, gedroogd en al en dat wij dat fijn mochten snijden. Nadat een plakje van mijn duim erbij in zat had ik een goed excuus om het klusje tijdelijk af te staan.. Maar ach het went ook wel. Eigenlijk is het heel goed dat ze echt alles van een schaap gebruiken. Natuurlijk eten ze het vlees, maar ook de ingewanden op (Hanta was op een dag 's ochtends om 9 uur al op een stuk ingedroogde dikke darm aan het zabbelen, waarvan de restjes dan op Pingu terecht kwamen). Ze gebruiken het vet om in te bakken en zelfs om kaarsjes van te maken. En alles wat voor mensen niet te eten of te dragen is, gaat naar de hond. Super toch? De koeien die elke dag worden gemolken geven een flinke bus melk. Dit wordt gekookt op 5 manieren en er wordt yoghurt, boter, wodka, slagroom etc van gemaakt. Dat is plus wit brood, pasta en suiker het enige wat wij te eten kregen. Ik mocht nog een keer het vel van de gekookte melk proberen, ze keek me aan of het een voorrecht was, ik keek terug of ik straf kreeg.
Straf was misschien wel op zn plek geweest.. Laat me eerst vertellen over de werkzaamheden die we deden op de boerderij. Hun inboedel bestaat uit 500 schapen en geiten, 17 koeien en 11 baby cows. Die laatste poepen nogal veel en aan ons de taak om het hokje en de nabije omgeving weer op te ruimen. Tjokka wees de drollen aan en gaf ons de opdracht de jeep te halen. Een beetje verbaasd over het feit dat ze hier misschien een alekoare zouden hebben keken we in de richting waarin hij wees. Daar stond de jeep: een soort metalen kuip met een ijzerdraad en een handvat. We werden op den duur echte pro's en konden vers van niet vers en volwassen van niet volwassen onderscheiden. Bevroren poep in de vorm van rode bloedcellen kan zelfs t best met je handen... I know, maar ach wat maakt t ook uit! (Vies werden we toch wel weer van nog eens 10 dagen niet douchen.) Na het poepscheppen brachten we de baby cows naar de ene kant van de heuvel en de moeders naar de andere kant. Je gebruikt daarvoor het woord "tjoe" en soms een stok. Lottie en ik ondervonden dat agressief kijken, zwaaien en eropaf rennen toch het meest effectief is. Nadat we zon drie dagen hadden kunnen oefenen kregen we promotie. De vrouw des huizes moest naar de stad. Ze werd op d'r brommer door de buurman opgehaald en ze gaf ons de taak om op de baby cows te letten. Bovendien hadden we de verantwoordelijkheid over het avondeten en het warm houden van de ger. Deze bevatte natuurlijk weer een houtkachel, die precies onder een enorm gat in het dak was geplaatst (het kon niet energiezuiniger). Tjokka vertrok met geweer en 500 schapen en geiten de berg op en we stonden er alleen voor. Het begon met het feit dat de baby cows water gingen drinken bij het watertje onderaan de berg. Geen reden tot paniek zou je denken, ze waren immers nog in beeld. Wij besloten een rondje te gaan hardlopen en jawel 45 minuten later.. Uuhm zijn dat onze baby cows daar zo vredig herenigd met hun moeders (absoluut niet de bedoeling vanwege de melk opbrengst de volgende dag) én de kudde van de buurman?? Ja hoor, we zagen de drie zwarte yak baby's, multicolor, ugly (een boze koe) en alle anderen vredig grazend onder moeders paraplu op het gras van de buurman. Dit begon uit de hand te lopen. In een rotgang besloten we wat warms aan te trekken en de kuddes uiteen te drijven. En ja hoor na heel veel moeite, vele sprintjes en boze blikken hadden we 11 baby cows in een groepje bijeen.. Een beetje op de gok, misschien zat er tóch een onbekende tussen, maar het was beter dan de beginsituatie. Het leek zo goed te gaan. Alles leek op zn pootjes terecht te komen, tot dat 1 yak baby cow omkeek, naar zn moeder loeide, die daarop antwoordde en alle baby's in 2 minuten tijd weer veilig tussen hun moeders stonden. Wij keerden teleurgesteld terug naar binnen waar natuurlijk Tjokka en Bayerma achter elkaar arriveerden en een koude ger had aangetroffen zonder eten. Het vuur was uit, er was nog niet gekookt en alle koeien hadden de loop genomen. We hadden maar 1 taak...
Gelukkig konden de mongolen er de humor ook wel van inzien en mochten we de dag erna alles nog eens opnieuw proberen. Nu verliep het vlekkeloos. Bijna dan. Want koeien over het ijs drijven is geen goed idee. Baby cow blue ging als Bambi over het bevroren water met zn benen gespreid en zn kin op het ijs. Hij maakte nog een halve pirouette en zakte daarna met een poot tot de bodem. Voordat wij bij waren gekomen van het lachen had hij de overkant al bereikt. Niks aan de hand, zie je wel dat we koeien kunnen drijven!
Gelukkig was er nog een makkelijk klusje te doen elke dag. Namelijk water halen. Een ger heeft geen stromend water, maar er is een stromend beekje zon 100 meter heuvel af. Elke ochtend haalden Lottie en ik twee flinke bussen met water. Maar ja het vriest 's nachts dus wij gingen gewapend met bijl en al naar de bevroren "waterleiding" om een mooi rond gat te slaan. Ik voelde me net een Eskimo en zou zo mn hengel erin hangen om een visje te vangen. Helemaal in mn element! Daarna vulden we onze busjes en liepen we zwaar beladen weer de heuvel op. Allemaal weer lekker primitief dus. Net als het toilet, dat wel een iets dieper gat had mogen zijn deze keer. Ik ben namelijk door een van de twee planken gezakt en het is allemaal maar net goed afgelopen. Kon daarna de diepte van het gat ergens wel waarderen...
De dagen duren kort, want het is er snel donker en dat is ook de reden waarom we rond 9 uur gingen slapen. Het was echt stervens koud 's nachts, maar op de vloer slapen met de wind die via kieren en gaten het dak weer verlaat, is op geen enkele manier ideaal. Het was leuk om soms een beetje te moeten overleven; het was hilarisch omdat Hanta gewoon op de mesthoop kon ploffen in lachen kon uitbarsten en haar ouders het ook grappig vonden of omdat Ugly voor de deur stond als zij deze opende en gillend wegrende; het was bijzonder omdat Bayermas overleden vader elke ochtend ook een kopje melk kreeg; het was bewonderenswaardig dat zij de winter nog tegemoet zouden gaan en wij hun herfst al terror vonden etc etc etc.. Wat een geweldige week!
De laatste drie dagen in het hoge noorden waren gereserveerd voor de horse tracking. We hebben vele uurtjes genoten van de omgeving, van de hardwerkende beestjes en van alles eromheen. Lottie voor het eerst op een paard. Respect want het hobbelde en het hobbelde en het bleef maar hobbelen. De spierpijn verbaasde ons dan ook niets. Je wordt namelijk geacht als een trots standbeeld te blijven zitten gedurende 4 uur waarbij je het gevoel hebt dat je billen plat gesmasht worden. Het resultaat: 4 hernia's. Wat een dramaqueens zijn wij. We zullen dan ook niet zeuren over de geasfalteerde terugweg (flinke meevaller, wel een uur geslapen) de taxirit die daarop volgde (Lottie lag languit over de benen van een Duitser en een Chinees, ik had haar billen) en het gesloten hostel (waardoor we in -20 stonden). Hiermee was het avontuur van Mongolië ten einde en hebben we oprecht met pijn in ons hart het land verlaten. Ook wel helemaal klaar voor China, waar we stiekem al een week zijn, maar die verhaaltjes met veel geroggel en getoeter blijven voor later bewaard.
Een heeeele warme knuffel,
Lottie en Marjan
Dezelfde dag kon de tocht naar de boerderij beginnen. Waaaauw wat een farm! 1 gerretje haha. Wel even iets anders dan wij ons hadden voorgesteld, maar ja een weiland met een stal vol hooi en persvoer was ook wel erg optimistisch. We zouden de komende 6 dagen verblijven bij de familie van Bayerma, Tjokka en hun kleinkind Hanta (4 jaar oud, Lottie ontwikkelde later een haat liefde verhouding met haar, vooral omdat Lotties knuffel Pingu onder de poep en het eten kwam te zitten). En het eten was wederom niet mis. Ik liep die ger binnen.. Het eerste dat ik ruik en zie is een geveld schaap. Er staat tevens een pot met onduidelijk wit spul op de plek waar later mijn bed kwam en natuurlijk was er nog een andere pot met de ingewanden die vrolijk rondzwommen in een laagje sap. Niet grappig als vegetariër en ook als nep vegetariër, Lottie besloot een weekje aan te sluiten. Later bleek dat het onduidelijke witte spul vet was, gedroogd en al en dat wij dat fijn mochten snijden. Nadat een plakje van mijn duim erbij in zat had ik een goed excuus om het klusje tijdelijk af te staan.. Maar ach het went ook wel. Eigenlijk is het heel goed dat ze echt alles van een schaap gebruiken. Natuurlijk eten ze het vlees, maar ook de ingewanden op (Hanta was op een dag 's ochtends om 9 uur al op een stuk ingedroogde dikke darm aan het zabbelen, waarvan de restjes dan op Pingu terecht kwamen). Ze gebruiken het vet om in te bakken en zelfs om kaarsjes van te maken. En alles wat voor mensen niet te eten of te dragen is, gaat naar de hond. Super toch? De koeien die elke dag worden gemolken geven een flinke bus melk. Dit wordt gekookt op 5 manieren en er wordt yoghurt, boter, wodka, slagroom etc van gemaakt. Dat is plus wit brood, pasta en suiker het enige wat wij te eten kregen. Ik mocht nog een keer het vel van de gekookte melk proberen, ze keek me aan of het een voorrecht was, ik keek terug of ik straf kreeg.
Straf was misschien wel op zn plek geweest.. Laat me eerst vertellen over de werkzaamheden die we deden op de boerderij. Hun inboedel bestaat uit 500 schapen en geiten, 17 koeien en 11 baby cows. Die laatste poepen nogal veel en aan ons de taak om het hokje en de nabije omgeving weer op te ruimen. Tjokka wees de drollen aan en gaf ons de opdracht de jeep te halen. Een beetje verbaasd over het feit dat ze hier misschien een alekoare zouden hebben keken we in de richting waarin hij wees. Daar stond de jeep: een soort metalen kuip met een ijzerdraad en een handvat. We werden op den duur echte pro's en konden vers van niet vers en volwassen van niet volwassen onderscheiden. Bevroren poep in de vorm van rode bloedcellen kan zelfs t best met je handen... I know, maar ach wat maakt t ook uit! (Vies werden we toch wel weer van nog eens 10 dagen niet douchen.) Na het poepscheppen brachten we de baby cows naar de ene kant van de heuvel en de moeders naar de andere kant. Je gebruikt daarvoor het woord "tjoe" en soms een stok. Lottie en ik ondervonden dat agressief kijken, zwaaien en eropaf rennen toch het meest effectief is. Nadat we zon drie dagen hadden kunnen oefenen kregen we promotie. De vrouw des huizes moest naar de stad. Ze werd op d'r brommer door de buurman opgehaald en ze gaf ons de taak om op de baby cows te letten. Bovendien hadden we de verantwoordelijkheid over het avondeten en het warm houden van de ger. Deze bevatte natuurlijk weer een houtkachel, die precies onder een enorm gat in het dak was geplaatst (het kon niet energiezuiniger). Tjokka vertrok met geweer en 500 schapen en geiten de berg op en we stonden er alleen voor. Het begon met het feit dat de baby cows water gingen drinken bij het watertje onderaan de berg. Geen reden tot paniek zou je denken, ze waren immers nog in beeld. Wij besloten een rondje te gaan hardlopen en jawel 45 minuten later.. Uuhm zijn dat onze baby cows daar zo vredig herenigd met hun moeders (absoluut niet de bedoeling vanwege de melk opbrengst de volgende dag) én de kudde van de buurman?? Ja hoor, we zagen de drie zwarte yak baby's, multicolor, ugly (een boze koe) en alle anderen vredig grazend onder moeders paraplu op het gras van de buurman. Dit begon uit de hand te lopen. In een rotgang besloten we wat warms aan te trekken en de kuddes uiteen te drijven. En ja hoor na heel veel moeite, vele sprintjes en boze blikken hadden we 11 baby cows in een groepje bijeen.. Een beetje op de gok, misschien zat er tóch een onbekende tussen, maar het was beter dan de beginsituatie. Het leek zo goed te gaan. Alles leek op zn pootjes terecht te komen, tot dat 1 yak baby cow omkeek, naar zn moeder loeide, die daarop antwoordde en alle baby's in 2 minuten tijd weer veilig tussen hun moeders stonden. Wij keerden teleurgesteld terug naar binnen waar natuurlijk Tjokka en Bayerma achter elkaar arriveerden en een koude ger had aangetroffen zonder eten. Het vuur was uit, er was nog niet gekookt en alle koeien hadden de loop genomen. We hadden maar 1 taak...
Gelukkig konden de mongolen er de humor ook wel van inzien en mochten we de dag erna alles nog eens opnieuw proberen. Nu verliep het vlekkeloos. Bijna dan. Want koeien over het ijs drijven is geen goed idee. Baby cow blue ging als Bambi over het bevroren water met zn benen gespreid en zn kin op het ijs. Hij maakte nog een halve pirouette en zakte daarna met een poot tot de bodem. Voordat wij bij waren gekomen van het lachen had hij de overkant al bereikt. Niks aan de hand, zie je wel dat we koeien kunnen drijven!
Gelukkig was er nog een makkelijk klusje te doen elke dag. Namelijk water halen. Een ger heeft geen stromend water, maar er is een stromend beekje zon 100 meter heuvel af. Elke ochtend haalden Lottie en ik twee flinke bussen met water. Maar ja het vriest 's nachts dus wij gingen gewapend met bijl en al naar de bevroren "waterleiding" om een mooi rond gat te slaan. Ik voelde me net een Eskimo en zou zo mn hengel erin hangen om een visje te vangen. Helemaal in mn element! Daarna vulden we onze busjes en liepen we zwaar beladen weer de heuvel op. Allemaal weer lekker primitief dus. Net als het toilet, dat wel een iets dieper gat had mogen zijn deze keer. Ik ben namelijk door een van de twee planken gezakt en het is allemaal maar net goed afgelopen. Kon daarna de diepte van het gat ergens wel waarderen...
De dagen duren kort, want het is er snel donker en dat is ook de reden waarom we rond 9 uur gingen slapen. Het was echt stervens koud 's nachts, maar op de vloer slapen met de wind die via kieren en gaten het dak weer verlaat, is op geen enkele manier ideaal. Het was leuk om soms een beetje te moeten overleven; het was hilarisch omdat Hanta gewoon op de mesthoop kon ploffen in lachen kon uitbarsten en haar ouders het ook grappig vonden of omdat Ugly voor de deur stond als zij deze opende en gillend wegrende; het was bijzonder omdat Bayermas overleden vader elke ochtend ook een kopje melk kreeg; het was bewonderenswaardig dat zij de winter nog tegemoet zouden gaan en wij hun herfst al terror vonden etc etc etc.. Wat een geweldige week!
De laatste drie dagen in het hoge noorden waren gereserveerd voor de horse tracking. We hebben vele uurtjes genoten van de omgeving, van de hardwerkende beestjes en van alles eromheen. Lottie voor het eerst op een paard. Respect want het hobbelde en het hobbelde en het bleef maar hobbelen. De spierpijn verbaasde ons dan ook niets. Je wordt namelijk geacht als een trots standbeeld te blijven zitten gedurende 4 uur waarbij je het gevoel hebt dat je billen plat gesmasht worden. Het resultaat: 4 hernia's. Wat een dramaqueens zijn wij. We zullen dan ook niet zeuren over de geasfalteerde terugweg (flinke meevaller, wel een uur geslapen) de taxirit die daarop volgde (Lottie lag languit over de benen van een Duitser en een Chinees, ik had haar billen) en het gesloten hostel (waardoor we in -20 stonden). Hiermee was het avontuur van Mongolië ten einde en hebben we oprecht met pijn in ons hart het land verlaten. Ook wel helemaal klaar voor China, waar we stiekem al een week zijn, maar die verhaaltjes met veel geroggel en getoeter blijven voor later bewaard.
Een heeeele warme knuffel,
Lottie en Marjan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
