Gekke Chinezen, vieze smeerkezen!
Door: Lottie en Marjan
Blijf op de hoogte en volg Marjan
26 November 2014 | China, Sjanghai
De laatste paar honderd van de ruim 8000 kilometer lange trans-Mongolië express legden we af in een gezellige 4 beddigde coupe, in een spiksplinternieuwe trein. Hier maakten we meteen kennis met regel nummer 1: In China is niets wat het lijkt. De coupe was uitgerust met luxe tv schermen, airco en zelfs een privé stopcontact, maar niets werkt! Zo is het met veel, bleek later. De meest uitgebreide menukaarten: je kan kiezen uit 5 dingen. Hostels beloven je keukens, thuisbioscopen en toegang tot Facebook: alles is "toevallig net" kapot gegaan. Internationale bioscopen: alles is Chinees nagesynchroniseerd én Chinees ondertiteld en ze hebben geen zoute popcorn. De grootste teleurstelling was een schap bij de bakker van 4 m breed met de meest lekkere meergranen-broden: alles van plastic... Wat de chinezen zelf betreft is het ook niet wat het lijkt. Een keurige zakenman kan er verzorgd uitzien, maar wacht maar tot hij gaat eten. Eerst slurpt hij een bak noodles naar binnen gevolgd door een bak gedroogde sardientjes (die in Nederland te koop zijn als kattenvoer). Die kauwt hij met veel kabaal naar binnen en spuugt dan de graatjes op de grond voor je voeten. Dan hoest en roggelt hij een keer en legt er een klont naast die vast nog een graatje van gisteren bevatte. Als toetje een kippenpoot. Maar dan letterlijk de 'poot'. Nageltjes worden eruit getrokken en dan... geen idee want toen ben ik kokhalzend weggerend. En het gaat de hele dag door! Vooral dat gespuug. Sommigen mikken het nog netjes in de prullenbak of uit t raampje van de bus, maar dan heb je te maken met de elite. Vrouwen lijken beter opgevoed. Ze verzorgen zichzelf in de douche met maskers en crèmepjes en zien er hip uit, maar dan kom je op t toilet... De wc is echt een plek die ik hier liever vermijd. Na Mongolië waar we onze broek lieten zakken in de frisse buitenlucht, kun je hier je neus volgen op zoek naar een public toilet. Daarna hurk je naast een poepende ouwe Chinese, waarbij het 1 meter hoge schotje tussenbeide haar rood aangelopen pershoofd niet kan verbergen. Laat staan de lucht. Ach ze kijkt je lachend aan en vraagt na de klus of ze met je op de foto mag.
Je denkt misschien, zeur niet zo, dan kijk je toch de andere kant op en ontwijk je een kloddertje? Maar ze zijn met veeeel!! Zo veel! Een klein stadje heeft zo 8 miljoen inwoners en ze gedragen zich allemaal Chinees.. Dus inderdaad ook met camera! Hoe zwaarder en groter hoe hoger je status denk ik? Ze klikken met een gemiddelde van 1000 foto's per uur van elk rotsje, plantje en vogeltje een world press photo. En als er even niets is te zien: gaat de lens naar ons. Te bizar. Wij dachten: ze zijn zelf ook blank, zouden dus niet heul enthousiast moeten worden van 2 iets langere meiden.. Maar nee. Wild vreemden spreken je aan, komen op je schoot zitten, duwen je hoofd tegen hun schouder (Lottie kreeg eens een versgeplukte zwam in haar hand gezet) en dan klikken maar! De jongere generatie heeft dit ingeruild voor een mobiele telefoon en neemt om de minuut selfies met en zonder ons. Het toppunt was op het cruiseschip. We hebben een tocht gemaakt op de Yangtze rivier. Fantastische omgeving trouwens, met de drie gorges als hoogtepunt, dus volop genieten. We waren de enige westerlingen aan boord, dus na 5 minuten hadden we al met meerdere "vrienden" geposeerd voor een foto. Op een bepaald moment waren we zelf wat foto's aan het maken, waar dan Chinezen weer foto's van maakten, waarna een paar vlegels gezellig in ons beeld kwamen staan en hun familie zich ook weer aan sloot bij de fotografen.. Omg het leek wel een paparazzi show met ons in de hoofdrol voor op het dek. De grap was: niemand had nog oog of oor voor de beroepsfotograaf en hij stond met lege handen haha! Chinezen zijn niet alleen vies hoor, ze zijn ook erg behulpzaam, al kunnen ze geen Engels. Ze hebben ons al meerdere keren beholpen met het boeken van treinkaartjes. Ik was een keer behoorlijk beroerd en niet echt in staat om lang rechtop te staan. Lottie moest het toen alleen doen, het arme kind. Maar ik kon de situatie eens van een afstandje bekijken, zittend op mn bakpack midden in de stationshal. Het enorme elektronische bord vol Chinees kun je beter negeren, daar wordt je niets wijzer van. Het is wel slim de chinezen in de gaten te houden want om de 3 minuten sluit spontaan, wegens pauze van een medewerker, een loket en gaat er een andere open. Dan sprinten alle Chinezen ineens van de ene kant naar de andere kant van de hal. En Lottie maar meerennen, dat deed ze goed! De truc is ook de enige Engelssprekende Chinees te claimen en mee te trekken. Deed ze ook super! En als je uiteindelijk aan de beurt bent, het juiste kaartje te bemachtigen. Het liefst een beneden bed zodat je meer dan 20 cm ademruimte boven je hoofd hebt, maar een hardseat voldoet ook wel bij enige uitzondering (alleen een stoel, met als gevaar dat je niet naar de wc kan omdat het gangpad heeeelemaal volgepakt staat). Ach ja, zo werken we ons met handen en voeten door China heen en komt het altijd goed met wat hulp. Het enige spannende was een bezoekje aan de kapper.. Lottie was bang dat ze alleen haar punten zouden laten staan ipv er een klein stukje af te knippen. En ik had zo met pony en bob terug kunnen keren.. Maar ook daar hebben we ons met de nodige zweetdruppels doorheengeslagen. Verder zijn Chinezen gastvrij en delen hun eten met je (de ene keer fijner dan de andere keer) en roepen soms spontaan en enthousiast midden op straat: "Hello welcome to China!!!" Soms loop je een restaurant in: komt 12 man sterk uit alle hoeken zetten om je een menukaart en een stoel aan te bieden. Soms is de bediening zelfs zo fanatiek dat ze de hele maaltijd naast je bord blijven kijken of je wel echt met stokken kan eten en niet misschien een vork wil! Dit Chinese volkje verzorgt ons de meest hilarische en verrassende momenten.. Dus wij kijken (meestal) door hun gewoontes heen en genieten volop van hun prachtige land, hun heerlijke eten en hun gigantische steden.
Natuurlijk zijn wij inmiddels ook heel goed geworden in toeristje spelen. De reis begon in Beijing wat wij een heerlijke stad vonden. Het heeft zo veel mooie dingen die je echt gezien moet hebben! De verboden stad, de muur (echt een van de mooiste dingen die we hebben gezien), de lama tempel, de gezellige kleine straatjes, de bell tower, de drum tower, pearl market, de parkjes met watertjes en natuurlijk de oneindig vele winkels en restaurants waar je geen genoeg van kan krijgen. Beijing was heerlijk om weer even te wennen aan de luxe die we in Mongolië soms wel misten. In de hutongs (een soort kleinere wijkjes tussen de grote straten in) konden we heerlijk verdwalen met onze gehuurde fietsen en het echte China leren kennen. Echt een stad waar ik nog eens terug zou willen! Daarna stond Xian op het programma, een stad verder naar het zuiden. Hier hebben we de terracotta warriers bezocht. Een groot leger van beelden dat gevonden is een stukje buiten Xian. Het is heel indrukwekkend en zeker de moeite waard! Verder besloten we dat het tijd was de grote stad eens te ontvluchten en een berg te beklimmen. Een flinke tocht naar boven met zeker 12000 traptreden, een koude overnachting, een fantastisch uitzicht, een mislukte poging de zonsopgang te zien en diezelfde treden weer naar beneden de volgende dag resulteerde in 3 dagen enorme spierpijn. Maar mount Huashan was het waard! Daarna was het de beurt aan de stad Chengdu, die bekend is om zijn pandacentrum. Panda's zijn vreselijk grappig schattige beesten. Ze zijn enorm lui en eten de hele dag bamboe. Ze zijn ook nog eens kieskeurig en de combinatie van alles leidt er toe dat ze hun partner zorgvuldig kiezen (Tim, zelfs jij zou t als wingman heel slecht doen), slechts 1 keer per jaar seks hebben en 2 van de 3 gebaren jonkies als speelgoed gebruiken of gewoon laten sterven als dat beter uitkomt. Hun jonkies zijn eerst oerlelijk maar worden suuuuper lief en donzig en we hebben ons de hele dag vermaakt met kijken en oooohs en aaahs te roepen. De volgende dag besloten we eens weinig te doen: dus 6 uur in de bus gezeten om in 1,5 uur tijd de grootste Boeddha van China te bekijken. Echt enorm dat ding: 71 meter hoog (zn oorlel is al 7)! Hij is ooit gemaakt om de woeste rivier te tammen waarop hij uitkijkt. Volgens de legende is m dat gelukt. Behalve dat hij heel succesvol en tevreden kijkt, geloof ik daar echter weinig van. Chengdu gaf de eerste regen, dus een tweede bergbeklimming ruilden we in voor een dagje bankhangen, slapen en veel eten. Na Chengdu hebben we de smerigste stad uit China gezien: Chongqing. De smog vliegt je om de oren en de straten zijn smerig en druk. Dit was de plek waar onze cruise over de Yangtze rivier zou vertrekken. Dat het zon Chinese cruise zou worden, hadden wij ook niet voorzien. We hebben dus 3 dagen lang achter een vlaggetje aangehobbeld met een kaartje om onze nek met busnummer of bootnummer erop. Dat vlaggetje behoort tot een jonge gids van 1,40 lang die een microfoon met schelle luidspreker om heeft. Zo rennen er op alle toeristische attracties gidsen rond met troepen chinezen er achteraan, waarbij het vlaggetje non-stop in het Chinees praat. Het kaartje om onze nek zou later onze redden worden, toen wij de vlag waren ontvlucht om een appel te scoren, onze groep én de bus kwijt werden, in paniek door een Chinese park bewaker in een elektronische toeristen kar 2 km verder weer werden afgezet en tot verbazing van onze gids weer bij de groep werden gevoegd... Ik weet niet wie er harder gelachen hebben wij of de Chinezen, maar we werden de rest van de dag nauwlettend in de gaten gehouden. Na de cruise besloten we alle plannen overboord te gooien, een ticket naar Shanghai te boeken en te genieten van onze laatste dagen China! Ik wil jullie niet te jaloers maken, dus ik zal niet te veel uitweiden over de fantastisch verlichte Bund by night, de luxe barren en clubs waar wij net doen of we heel chic zijn op onze 4 euro hakken en nog maar 1 drankje zelf hebben betaald (zakenlui zijn zo galant en kunnen zo goed feesten), en waar we naar een geweldige acrobatische show zijn geweest. Hier sluiten we het hoofdstuk China al weer af en maken ons op voor 35 graden Bangkok! Ons, toch wel balend, realiserend dat Nederland zich volstopt met pepernoten en taaitaaipoppen, houden wij het nog wel even vol met zn twee; dat de laatste 6 weken maar lekker lang mogen duren!
Dikke knuffel Lottie en Marjan
-
26 November 2014 - 18:45
Anoniempje:
China is sooo cosy -
26 November 2014 - 18:57
Jo:
Andy, dont srew with me.. See you tomorrow in the lobby for breakfast! Dutchies are crazy.. -
26 November 2014 - 20:57
Heleen Straus:
Dag lieve Lottie en ook Marjan.
Via Syl lees ik jullie verslag. Het is genieten om jullie te volgen en ook heel herkenbaar(China).
Goed om te merken hoe jullie weten te genieten van alle speciale en bijzondere ervaringen.
Prachtige foto"s.
Lieve groeten
Heleen -
27 November 2014 - 12:57
Martine:
Ik lig weer onder mn stoel. Wat een heerlijk verhaal. Miss you. xxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley