Botswana en Namibië, wauw!

Hallo koukleumen,

Af en toe open ik de weer-app op mijn telefoon; óf om te checken hoe warm en zonnig onze volgende bestemming gaat zijn, óf om te kijken of we nog regen kunnen verwachten voor de nacht en ons dakraam van de tent dicht moet, óf om gewoon even een goed gevoel te krijgen als ik bij "locatie Zieuwent" maar liefst 0 graden en de hele week miezerigheid en narigheid zie staan. Sorry jongens maar het ontvluchten van de winter was een van de beste ideeën van het jaar.

Het vorige verhaal eindigde nogal abrupt bij de Victoria Falls. Deze plek op aarde verdient eigenlijk meer woorden dan ik er hieraan kwijt wil, maar de Falls zijn op zijn zachts gezegd indrukwekkend mooi! Op de grens tussen Zambia (Zam) en Zimbabwe (Zim) stort een rivier naar beneden die over de breedte genomen enkele kilometers bedraagt en waar op sommige plekken elke waterdruppel die naar beneden komt een vrije val maakt van bijna 200 meter (over vrije vallen gesproken... daarover later meer). De regenbogen vliegen je om de oren, samen met het opstijgende water waardoor geen enkele bezoeker het droog houdt. Je kunt vanaf twee kanten (de twee landen dus) de watervallen bekijken, en dat hebben wij dan ook gedaan. Een bezoekje aan de Zam-kant werd me bijna fataal toen ik nietsvermoedend een broodje uit mn tas haalde en ineens een enorme baviaan (maar dan ook echt een joekel in z'n soort) mij aanviel voor die witte bol. Uit een reflex mn broodje maar naar z'n hoofd gegooid. Toen wilde z'n vriend blijkbaar ook wel, alleen besloot hij om die bol zelf maar te halen en met z'n lange tentakels naar mijn eten te grijpen. Dat was minder grappig dus ik heb t op een schreeuwen gezet, gezwaaid met armen en benen, een keer flink op de grond gestampt en t eten weer verstopt waarna hij was afgeschrikt. Joren had enkele seconden voor de aanval net een enorm bord gezien met iets in de trant van "don't eat or drink in this area, baboons will get you", alleen was hij even vergeten dat tegen mij te vertellen. Verder is Livingstone, waar we op dat moment verbleven, best een leuke stad in Zambia waar van alles te doen is, maar gek genoeg zijn vele activiteiten in Zimbabwe goedkoper dus besloten we dan ook voor een volgend avontuur de grens met Zimbabwe over te steken. Het was een ontzettend warme dag en het leek ons dan ook verstandig om een taxi te pakken om de 3 kilometer lange grens te trotseren.. Er is namelijk een brug tussen Zambia en Zimbabwe die uitkijkt op de watervallen en waar je boven de Zambezi rivier je leven kunt wagen door dit aan een elastiekje te binden en naar beneden te springen. Je kunt er inderdaad bungeejumpen. Dit leek ons niks, maar Nederlanders als we zijn hadden we graag een gillende meid in haar broek zien plassen terwijl ze van de brug zou springen. Helaas geen bungeejumpers, maar ook geen taxi's meer. Zambia al uit dus geen weg terug en jawel daar gingen we: midden op de dag met onze backpacks lekker aan de wandel. We sleepten onszelf van rij naar hokje, van invulblaadje naar stempeltje en kwamen uiteindelijk zwaar vermoeid na zon 1,5 uur in Zimbabwe aan. 3 kilometer kan echt wel erg lang zijn! Zweten, zweten, zweten. En, ik zal eerlijk zijn, ik ben altijd netjes tegen mensen die souvenirs aanbieden en verkopen, maar deze dag kon ik zelfs dat niet aan en hadden Jan Jan en Jan (Joren noemt iedereen Jan) het zwaar te verduren.

Eenmaal in Zim, was het tijd voor de grote dag: we gingen rafteeeeen!! Je kunt dit bijna niet niet doen. Het is een volle dag, met een rubberen boot, een gids en 6 andere waaghalzen, de golven trotseren en proberen niet te verdrinken. Dit klinkt nu dramatisch maar ik weet zeker dat het voor heel veel mensen zo voelt. Bij de briefing in de ochtend stak er heel dapper een man van 70 zijn hand op en vroeg of het erg was als je niet kon zwemmen? Nou geloof me, ik heb zelden zo veel aanspraak moeten doen op mijn A B en C diploma's. De Zambezi is wild, hongerig en vooral onvoorspelbaar. Op elk willekeurig moment (tijdens een stroomversnelling natuurlijk) wordt je uit de boot geslingerd waarna je op kop in het wilde water verdwijnt en uiteindelijk altijd wel weer bovenkomt, al dan niet met je longen vol water en je ogen vol paniek. Ik had natuurlijk weer het record uit de boot vallen... Maar de gids hielp ook niet echt mee: zijn aanwijzing "look at the camera, look at the camera, keep looking, look look look!!" had natuurlijk een kleine bijbedoeling... Maar, oh, wat was het een schitterende dag en wat smaakte de lunch met koud biertje (allemaal bij de prijs inbegrepen) ontzettend goed! Ook weer veel nieuwe vrienden gemaakt waaronder twee Italiaanse collega's van begin 30 die we later nog meerdere malen tegen het lijf zouden lopen (hier komt nog een goed verhaal over, zie verderop). Ja, het raften was een van de beste dagen van onze reis! En dan was het eindelijk tijd om ons vol overtuiging de rol van de échte toerist aan te meten en de toer te starten die ons zo veel had beloofd. Voor ongeveer 2 weken zouden we onze vrijheid inleveren en ons laten leiden van plek naar plek, met een gids, een chauffeur en een kok en een groep andere toeristen die dezelfde highlights wilden zien als wij. Het was tijd voor overlanding. Nooit van gehoord? Nou, hadden wij ook niet. Het is dus precies wat ik hiervoor beschrijf al valt die vrijheid ontzettend mee. Er is genoeg tijd voor jezelf en je hoeft niet achter een gids met een vlaggetje aan te lopen. De chauffeur is super en rijdt de truck, groot genoeg voor iedereen , met grote behendigheid over onbegaanbare paden en over lange vooral lange wegen door Botswana en Namibië. De kok is de meest onmisbare van allemaal en bereid drie keer per dag een heerlijke maaltijd voor een grote groep. Er is altijd genoeg, het is altijd lekker en het is altijd iets anders.. De groep hadden we niet beter kunnen treffen. Het had jongeren: 4 toppers uit Australië, een dokter en een advocaat uit Engeland van rond de 30 beiden zo gek als een deur, een hele leuke meid uit Londen, waar ik een boek over kan schrijven zo grappig is ze, een Nieuw-Zeelander van midden 40, met goede looks, gitaar, zware stem en een zelfvertrouwen zo groot waar natuurlijk de getrouwde moeder uit de USA voor viel tot ongenoegen van haar zoon die bleef zeggen: "Oh mooooom I'm so embarrassed right now!", een 50plus stel uit Canada, super grappig en nog mega verliefd, een vreemde Rus en nog wat anderen en dan natuurlijk de crazy Dutchies (wij) die de groep compleet maakten. Of moet ik zeggen familie? Geloof me na 2 weken samen met déze groep, heb ik bij het afscheid een traantje weggepikt. We sliepen in erg comfortabele tenten en hebbende beste plekken bezocht in Botswana en noordelijk Namibië. Chobe NP was schitterend met een enorme zoutvlakte voor goede foto's, waarna we koers zetten naar de Okavango Delta; ook echt een van de hoogtepunten van het land. Met kleine 2 persoons kano's werden we door de delta gevaren naar ons kamp. Daar lieten we ons verzorgen door de locals met heerlijk eten en een schitterende dans en deden we een een walking safari waardoor we heel dicht bij de zebra's en olifanten konden komen, gewoon te voet dus!
Botswana heeft ons absoluut verrast met enorm uitgestrekte landschappen, waardoor je uren rijdt zonder huis of auto tegen te komen. Het is er heel warm, droog en er leven slechts 2 miljoen mensen in een land dat zeker 20 keer groter is dan Nederland. De grenscontroles tussen de provincies zijn ook een bijzonder gelegenheid. Volgend onze gids wordt, in opdracht van de Nederlandse vleesinkopers, een "ontsmettingsritueel" uitgevoerd. Bij het oversteken van de ene provincie naar de andere waarbij werden we steeds geacht onze schoenen te ontsmetten, waarbij we door een bak met modder moesten te lopen. Nou, Nederlandse vleeshandelaren, kom maar even controleren hoe goed jullie regels worden nageleefd, want als je t mij vraagt helpt dit niet veel.
Na Botswana was Namibië aan de beurt. Wederom een enorm land. Uren hebben we in de truck gespendeerd om in de verste uithoeken het mooiste van het land te kunnen zien. Spitskoppe, een soort roodkleurige rotsvorming midden in een droog woestijnachtig gebied was een bijzondere ervaring. Evenals Etosha national park waar de laatste safari van de reis ons een neushoorn en veel andere mooie dieren opleverde. Wederom een totaal andere omgeving waarin olifanten, giraffen, leeuwen en ga zo maar door een goed leven nahouden.
We hebben zoals gezegd enorm geboft met onze groep, dat zeker een van de voordelen kan zijn van het doen van een overlandtour. Een ander voordeel is toch ook wel gemak: we hoefden ons nooit zorgen te maken over vervoer, accommodatie of eten en dat is in landen als Botswana en Namibië waar gewoon géén openbaar vervoer is (kun je het je voorstellen?) heel erg fijn. Een eigen auto huren is een andere optie, maar op advies van anderen zijn we daar vanaf gestapt. Het laatste dat je wilt is autopech krijgen in de middle of nowhere in een snikheet land war de volgende stad misschien honderden kilometers verder ligt. Ik zou nog even terugkomen op onze Italiaanse vrinden....
Toen we in Maun bij de Wimpy een lekkere koffie zaten te drinken kwam ineens totaal onverwacht wederom Holle binnenwandelen. We hadden al zo'n 3 keer eerder afscheid genomen, maar op de een of ander manier bleven we hem maar ontmoeten op verschillende plaatsen in Botswana. Holle heeft zeker ADHD, praat op een tempo dat bijna niet te volgen is, zwaait met armen en benen als hij praat en lacht zich kapot om zijn eigen grappen en dat alles op hoog hoog volume. Ook houdt hij van eten en heeft net iets te veel aan boord, heeft een negroïde huidskleur, maar is wel klein en heeft spierwitte tanden met een beugel. Deze man is gewoon een attractie, hij is fantastisch!
Nu zaten wij rustig wat te drinken komt ineens een zwaaaaaar vermoeide, slecht uitziende jongeman die helemaal onder het zand zit de Wimpy binnenlopen. Holle. Wij blij en enthousiast. Van hem was weinig over. Zelfs van een afstandje zag ik dat ie ingevallen wangetjes had, ik kon hem van 6 meter nog ruiken en hij lachte nogwel, maar als een boer met kiespijn. Bleek hij met Sylvia (zijn vrouwelijke collega dus) een eigen auto te hebben gehuurd waarmee ze Chobe NP ingereden waren voor een safari zonder gids (wat overigens veel mensen doen).. Maar omdat het zo had geregend leek het hen verstandig om op een bepaald moment de waterplassen en modder op de weg te vermijden en in plaats van een aanloop te nemen met hun 4x4 en de weg te trotseren, besloot Sylvia het stuur naar links te gooien en een soort moeras in te rijden dat zich naast de weg bevond. Resultaat: moervast gereden op 30 kilometer van de ingang van het park, zo'n uur voor de sluitingstijd maar nog steeds 40 graden heet, zonder eten, met nog een paar druppels water en zonder werkende GPS telefoon... Ze hebben 's nachts moeten slapen in de auto omringd door nijlpaarden, slangen en met het raampje op een kier voor wat zuurstof. Ze konden geen kant op. De volgende dag zijn ze weer de auto uitgegaan en hebben ze gegraven met hun handen, trucjes met automaten geprobeerd. Niets hielp. Uiteindelijk zijn ze gered maar man man man wat ben ik blij dat we lekker onze tour hadden, van alle gemakken voorzien.

Nou, nog een laatste alinea want ik kan een boek volschrijven over enkele weken Namibië. Ten eerste: we zijn uit een vliegtuig gesprongen!!!! Ik had nog nooit gevlogen, maar dit leek er aardig op. Thuisfront ingelicht, na het boeken van de sprong natuurlijk, 5 uur moeten wachten op goed weer, maar uiteindelijk JUUUUMP!! Een vrije val van 1 minuut en een afdaling met parachute van nog eens 5 minuten, zwevend boven de wolken en met adrenaline voldoende voor een jaar, vlogen wij boven Swakopmund met gelukkig ieders een instructeur op onze rug. Wat een dag!
Laatste punt: ik heb een van mooiste plekken op aarde gezien: het heet Sossusvlei en het is een grote grote woestijn vol met zandduinen in 50 tinten rood. Het is er heet en de beklimming van de grootste duin "Big Daddy", kost veel, heel veel zweet maar HALLO GOOD MORNING, wat is dat uitzicht schitterend daarboven!! Hoe kan iets dat alleen maar uit zand bestaat zooo overweldigend mooi zijn? De grootste lol is natuurlijk het rennen naar benden en het slenteren door Deadvlei dat bestaat uit een soort zoutvlakte onderaan de duinen met dode bomen erin. Klinkt niet spannend, maar kijk maar even naar de foto's anders ;) Na Sossusvlei volgde nog Luderitz een heel Duits stadje aan de kust van Namibië met gekleurde huisjes en een spookstad dat vroeger diende als woonplaats voor de werkers in de diamantmijnen. Heel bizar en zeker de moeite om te bezoeken. En ja, toen was het alweer tijd voor de bus naar Kaapstad en hadden we weer een land met succes afgesloten. Punt.

Lieve mensen, dank voor het lezen, volgende week weer een nieuw verhaaltje met Zuid-Afrika in de hoofdrol!
Het gaat nog steeds super goed met ons trouwens, dus we houden het nog prima vol terwijl jullie skiën en carnavallen en de sneeuw trotseren.

Dikke kus Joren en Marjan