Tanzania

Wow! Daar zitten we dan, in een ander land! Afgelopen weekend zaten we nog met Ilse en Marloes in Oeganda paaseieren te eten en nu zijn we al weer een paar dagen in Tanzania. Zaterdag en zondag hebben we nog in Kasese doorgebracht. We hadden al een hotel geboekt voor het hele weekend toen onze vriend Wilson, die ook meegeweest was naar de craterlakes, ons onderdak aanbood bij zijn broer en zijn familie. We hebben veel moeite moeten doen om ons geld terug te krijgen, maar uiteindelijk konden we voor de zoveelste keer onze spullen inpakken en vertrekken naar een andere locatie. Wel zeker drie keer bijna omgevallen of uitgegleden met al onze bagage kwamen we aan bij het huis van Emanuel. Wat een ontzettend lieve man! Hij is super vrolijk en wilde alles voor ons doen. Hij vindt dat wij als "visitors" van hun land, ergens bij de lokale bevolking een goed (en gratis) onderdak moeten kunnen krijgen. Daar zeggen wij natuurlijk geen nee tegen! Hoewel het huis nog lichtelijk in aanbouw was en ik 1 traptrede elke keer bewust heb overgeslagen, was het een mooi stekkie.
Toen we onze bagage gedropt hadden, zijn we met Wilson wezen mountainbiken. Het was de planning om rond 10 uur te vertrekken bij ons hotel... Ik weet niet wat we intussen allemaal gedaan hebben en hoeveel fietsen we hebben gezien, maar we zijn uiteindelijk pas om 2 uur heuvelopwaards vertrokken. Mijn fiets was redelijk in orde. De fietsen van de rest daarentegen waren wat minder geschikt voor een tourtje. Die van Ilse had zo veel franjers, versieringen, toeters en bellen dat hij minstens 20 kg te zwaar was. Lotte's fiets miste ergens wat onderdelen. Ik gok wat tandwielen ofzo, aangezien haar benen niet echt soepel rondgingen... In tegenstelling tot Marloes, die zo hard moest fietsen dat ze minstens 200 toeren per seconde maakte. Al met al hebben we een half uurtje de berg opgezwoegt en zijn toen in een rotgang weer snel naar beneden gegaan;)
In Masaka en Kampala gingen we overal heen op de boda (motorfietsen). Hier hadden ze nog een andere variant: de fietsboda. Niet echt een succes: Lotte's fietsman kwam met haar de bult niet op (dat lag meer aan de lekke band dan aan iets anders), Ilse, Marloes en ik werden bij de verkeerde kerk afgezet en we hebben ook nog eens twee keer te veel betaald. Niet echt voor herhaling vatbaar dus. Ik vind het trouwens ook veel te zielig voor die iele mannetjes die zich rottrappen om ons die heuvels op te krijgen. Ons lukt dat immers nog niet eens met een mountainbike...

Zondag zijn we naar de kerk geweest. Niet dat ik nu ineens streng gelovig ben geworden, maar het was een leuke ervaring. We hadden wel iets meer zang en dans verwacht aangezien Wilson ons had verteld dat het een gospelkerk was. Tot onze verbazing werd de mis gedaan aan de hand van een powerpoint presentatie en werd elke seconde vastgelegd op video. De kerk was supergroot en stampvol. Er waren wel 1000 mensen. Omdat Wilson zich in de hogere kringen bevindt vond hij het nodig een deel van zijn spreektijd aan ons te besteden. Wij mochten onszelf even voorstellen. Altijd leuk voor zoveel man!:P Na de kerkdienst werden alle cadeau's, die de kerk tijdens de collecte die dag ontvangen had, opgenoemd. Omdat de kerk liever geld ziet dan taarten en kippen werden die laatste twee nog even geveild. Wij hebben nog meegeboden voor de slagroomtaart, maar helaas werd die zelfs ons te duur. Daarna moesten we al afscheid nemen van Wilson. Hij vond het erg jammer dat we maar 1 dagje bleven en dat vonden wij achteraf ook. Het is echt bijzonder dat je iemand via via leert kennen en dat hij zo gastvrij is dat hij je onderdak en eten geeft en je ook nog overal mee naar toe neemt! Wilson: Webale Nyo! Toen nog afscheid nemen van Emanuel. We kregen nog een klein afscheidshapje: een hele pan met de lekkerste bonenmix ooit, aardappels, worteltjes en natuurlijk matoke. Lunchen was dus ook niet meer nodig. Toen zijn we in een matatu richting Mbarara vertrokken. Ze wilden ons flink samenpersen op de achterbank, maar dat hebben we geweigerd. Het gevolg: alle mensen moesten op de voorbank. Uiteindelijk heb ik 22 mensen geteld waar in Nederland amper 14 mensen in zouden passen.
In Mbarara hadden we echt wel een mooi hotelletje. We mochten om kosten te besparen zelfs met z'n vieren in een 2 persoonskamer. Wel jammer dat er zoveel kabaal was in de hoofdstraat. Ook jammer dat het binnen een uur zo'n bende was dat er helemaal geen plek meer was om te slapen. 's Avonds afscheidsetentje met Ilse en Marloes. Echt jammer, maar gelukkig zien we ze in Nederland weer! Geweldige meiden zijn het...

Maandag zijn Lotte en ik met z'n tweeen vertrokken richting de grens. Helaas moesten we eerst terug naar Masaka omdat de andere weg te slecht was. De ene bus uit de andere in, toen weer een taxi regelen. Uiteindelijk kwamen we bij de grens overgang. Toen bleken we niet genoeg dollars te hebben. Omdat het national holiday was en alle banken dichtzaten, konden we ook geen geld pinnen. Groot probleem dus... Iemand had ons toch echt verteld dat een visum voor Tanzania 25 dollar was?! Er was een hele aardige vrouw die ook door moest naar Bukoba, net als wij. Zij heeft ons geld geleend. In de dalla-dalla (soort matatu) kwamen we weer een Canadese vrouw tegen. Zij heeft ons op sleeptouw genomen. We zouden namelijk van Bukoba een boot nemen naar Mwanza over het Victoria meer. Omdat reizen over de weg echt vermoeiend is hier met het openbaar vervoer (dan zit je tussen de kippen, heb je een baby op je schoot, of zit je onder een stinkende zweet oksel) was een bootritje niet verkeerd. Zeg maar gerust schip trouwens. Dit was nog eens wat anders dan de veerpont tussen Harlingen en Terschelling... Omdat alle kaartjes voor eerste klas sleeping op waren, hebben we een tweede klas kaartje gekocht. Vervolgens hebben we de bemanning omgekocht en konden uiteindelijk toch nog in een bed slapen. Dat was echt heel fijn omdat we helemaal kapot waren van het reizen. Maar, onze deur kon niet echt op slot. Je geld en belangrijke papieren stop je gemakkelijk in je moneybelt. Maar wat doe je met je bagage? Die knoop je aan elkaar en bindt je vervolgens vast aan je eigen been. Heel handig! Hoewel je hopeloos verloren bent als het schip zinkt...

Dinsdag morgen om 7 uur loop je ineens door Tanzania. Alles met z'n tweeen. Op je eigen houtje. Soms krijg ik ineens van die momentjes dat je beseft wat je aan het doen bent. Kriebels overal. Het blijft apart, maar helemaal geweldig! Op een of andere manier is het hier allemaal wat beter voor elkaar. We zijn dan ook wel ineen grote stad en op het platte land leven ongetwijfeld net zulke arme mensen als in Oeganda, maar toch is het beter ontwikkeld. Er is ook veel in aanbouw. Zelfs winkelcentra:) Toch zijn er veel minder supermarkten. In Oeganda heb je straten vol. Hier moet je ernaar zoeken... Wel hebben ze hier zout brood. En dat is maar goed ook aangezien we onszelf voorzien hebben van een heus tostiapparaat! Echt ideaal, het is niet erg dat het brood droog wordt en we hebben ook nog eens heel goedkoop lekkere warme toast;)
We hebben gisteren gegeten in een Chines restaurant. Was erg lekker, hoewel het personeel minder vriendelijk was. Ze spreken hier wel slechter Engels dan in Oeganda, misschien heeft het daar mee te maken.

Morgen gaat het dan gebeuren!! Na twee dagen rondbellen, rondstruinen en onderhandelen hebben we een safari geregeld!! 4 dagen door Serengeti, Ngorogoro en Lake Manyara! Normaal gesproken is het met een groep goedkoper, maar omdat het laag seizoen is was er geen groep om mee mee te gaan... We gaan dus helemaal met z'n tweeen met een eigen safari-jeep, een eigen gids en een prive kok 4 dagen en 3 nachten op SAFARI! Ik heb er echt super super veel zin in. We slapen weer op een campsite in een tent tussen de dieren... Dit gaat geweldig worden!:)

Liefs, Marjan