Let's party!!!

We hebben weer een leuke week achter de rug! Op maandag morgen maken we meestal de planning voor de rest van de week. Als er dingen zijn die je graag wilt doen dan kan dat altijd. Wil je een keer een dagje vrij omdat het allemaal even te veel wordt, is het ook pirma! Alleen het idee dat dat mogelijk is, is fijn. Gelukkig heb ik daar nog geen gebruik van hoeven maken en ben ik met veel enthousiasme en plezier met het project bezig. Toch is het ook weer uitkijken naar het weekend om te zien wie er online zijn om even snel de nieuwe roddels uit Zieuwent en omstreken mee te door te nemen. Die kleine praatjes zijn heel vanzelfsprekend als je thuis bent, maar hier mis je ze gewoon. Erg fijn dat iemand je af en toe even komt updaten.

We zijn vooral met het toerisme project bezig geweest deze week. Volgende week woensdag komen andere vrijwilligers het programma “testen” om te kijken of er nog iets aangepast moet worden voordat de echte toeristen komen. Het programma ziet er als volgt uit:
- bezoek aan het biggenproject
- naar een klein moeras: koffieplanten, tomaten, sugarcane, jackfruitboom, mangoboom en alles wat te proeven valt, proeven natuurlijk!
- bezoek aan de gevangenis
- naar een groter moeras om te lunchen
- bezoek aan de school Happy Hours
- een workshop arts en crafts (armbandje maken) bij de vrouwen

We waren nog niet naar de gevangenis geweest om over het toerismeproject te praten. Ze gaan er hier gewoon vanuit dat alles kan. Maandag middag hebben we meteen maar een bezoekje gebracht aan de gevangenis. Na een moeilijke rit, het is niet goed te peilen of het aan de boda ligt of aan onze chauffeur, werden we hartelijk ontvangen door Philip. Een man die heel vrolijk praat (met veel consumptie). Hij was erg enthousiast over ons idee, maar wilde het wel eerst met z’n baas overleggen. Dat zien wij als een goed teken, hoe meer communicatie en overleg hoe beter. We hebben afgesproken om op woensdag een proposal in te leveren zodat hij het met iedereen kon bespreken. Hij heeft ons heel veel verteld over de gevangenis. De gevangenis heeft plek voor ongeveer 50 mensen. Op dit moment zitten er 29 mannen en 1 vrouw. Ze zitten daar gevangen voor een tijd van één tot zes maanden. Ze hebben allemaal kleine misdrijven gepleegd, dus er zitten gelukkig geen moordenaars. Dat betekent dat ze een geit of een paar banenen hebben gestolen, hun rekeningen niet hebben afbetaald of bij een knokpartij betrokken waren. Dat was een hele geruststelling want daarna mochten we nog een kijkje nemen in de gevangenis. Het bleek een hele open gevangenis te zijn. ’s Nachts zitten de mensen wel achter slot en grendel maar overdag is het heel open. Ik snap niet dat die gevangenen geen ontsnappingspoging doen want het hek valt van ellende uit elkaar en het is niet eens op slot. Maar dat is ook de goede kant van de hele instelling. De gevangenen worden niet alleen vast gehouden, maar ze leren ook veschillende dingen. Hoe ze zich moeten gedragen, maar ook hoe ze een stuk land moeten onderhouden en verschillende gewassen kunnen telen, hoe ze moeten koken en hoe ze hout moeten hakken om het vuur aan te maken. Dat was wel even schrikken want er was een kerel in een geel pakje met een gigantische bijl hout aan het hakken. Ik denk die komt zo op me af rennen om iets anders dan hout te hakken maar het viel mee... Gevangenen die er al langer zitten krijgen steeds meer verantwoordelijkheden en taken ten opzichte van andere gevangenen. Zo leren ze hun gedrag te verbeteren en kunnen ze zichzelf weer klaarstomen om aan de gewone samenleving deel te nemen. Soms worden ze zelfs ingehuurd door boeren die hen inzetten om werkzaamheden te doen op het land. Het klinkt allemaal hardstikke goed. Ik hoop dat al die plannen ook echt in werkelijkheid worden uitgevoerd, want ze kunnen hier altijd mooi praten!

Dinsdag wás het plan om van alles te gaan doen... Afspraken maken met de sugarcaneman en de mangoboy die we ook gaan inzetten. Zij kunnen het fruit wassen en schillen om het vervolgens aan de toeristen te laten proeven. Maar!!! Het regende, HALELUJA! En ook nog de hele dag door. Als het hier regent, laat iedereen z’n dag voor wat het is en blijft lekker binnen zitten. Mensen gaan massaal niet naar hun werk en kinderen gaan niet naar school. Wij hebben ons dus ook de hele dag moeten vermaken met puzzels, leesboeken en zeeslag... Ja, je moet wat als het regent. Aan het einde van de dag werd het droog en hebben we een wandeling gemaakt door het dorpje. Het was super super glad en het is bijna een wonder dat ik niet gevallen ben. Echt een dag dat je denkt dit moet niet te vaak gebeuren. ’s Middags zouden we ook nog naar Happy Hours gaan en ondanks dat er waarschijnlijk toch bijna geen kinderen waren, heb je wel het gevoel dat je ze teleurstelt.
Toen we woensdag op de boda aan kwamen rijden stond de hele school ons al weer toe te juichen in de hoop dat we spelletjes zouden gaan spelen. Maar er stond wat anders op het programma. Wederom het toerisme project. Deze keer helemaal in my style... ik heb bijna een survival achter de rug. In het moeras waar de lunch is, is het erg zonnig met weinig schaduwplekjes dus we hadden het idee er een hutje neer te planten. En omdat je hier niet even naar Ikea gaat om een bouwpakketje te kopen, moesten we met een eigen ontwerp op de proppen komen. En dat betekent boompjes kappen, touw maken van bananenbladeren en een dak van riet vlechten... Gelukkig hebben we heel wat hulp gekregen. De boompjes mochten we zelf uitzoeken en een kerel hakte ze om. Maar er moesten nog wat klein aanpassingen worden gedaan. Alles een beetje netjes recht maken en daar hebben we een zaag voor geleend bij de buren. Blanken zijn slap en blanke vrouwen kunnen al helemaal niks dus toen ik met een zaag in m’n handen geknield die boomstam te lijf ging werd ik van alle kanten uitgelachen. Natuurlijk was die zaag krom en verroest en het hout nog nat dus hebben we uiteindelijk het hakmes van die kerel ingezet. De stammetjes gaan we aan elkaar bevestigen met bananenbladeren. Ik dacht eerst dat het een grapje was, maar het blijkt te kunnen. Dat moet ik zien! Staat op de planning voor voglende week... Eerst moesten we nog naar de mattenman. Van riet vlecht hij heel handig een mat die we als dak gaan gebruiken. Wij vonden de prijs nogal tegenvallen, maar wilden de man ook niet te weinig geven dus zijn uiteindelijk akkoord gegaan met zijn voorstel. Liepen we donderdag door Kinoni kwamen we dezelfde matten tegen voor de helft van het geld. Weer opgelicht... frustrerend soms. Gelukkig maar voor 60 cent dus dat scheelt. Volgende week maken we het hutje af om te kijken of het ook echt blijft staan als er perongeluk een toerist tegenaan leunt.

We hebben een erg leuke achterbuurvrouw die twee jonge dochters heeft die in Kampala studeren aan de universiteit. Je merkt meteen dat deze mensen veel moderner ingesteld zijn dan anderen. Percy heeft voorgesteld om ons voor de tweede keer mee te nemen naar the gouvernment hospital. Deze keer wanneer er wel mensen zijn. Namelijk tijdens de HIV/AIDS-clinic die twee keer in de maand plaatsvindt. Ik vond het erg interessant om allemaal te zien. Mensen krijgen naast medicijnen en een maandelijkse check ook educatieve hulp. Jammer genoeg waren we net te laat voor de voorlichting maar we hebben wel de rest mogen zien. Ook in de dossiers mogen meekijken. Daar zijn ze hier heel erg open in. Toch blijft het voor sommige mensen een beschamend onderwerp. Dat blijkt ook uit de verhouding man vrouw die komt opdagen. Er zijn zeker zoveel mannen als vrouwen die HIV/AIDS hebben en toch waren onder de 30 mensen in de wachtkamer nog geen 5 mannen te vinden. Het is wel een heel raar idee om te weten dat iedereen die daar dan zit besmet is met HIV en uiteindelijk waarschijnlijk zal sterven aan de gevolgen van AIDS. Een meisje, broodmager, dertien jaar kwam met een doodongelukkige blik in haar ogen op het stoeltje naast Percy zitten. Percy vertelde dat haar beide ouders overleden waren aan de gevolgen van AIDS en dat ze werd verzorgd door haar oma. De oma stond ernaast en had duidelijk een oogafwijking en het is dus maar de vraag of die goed voor haar kan zorgen. Net als een jongetje van nog geen jaar oud. Zit met een opgezet gezichtje bij de moeder op de arm. Hij is zich nog van geen kwaad bewust en toch is z’n lot al min of meer bepaald. Gelukkig nemen ze de moeite om medicijnen te nemen en het is goed om te zien dat de meesten er ondanks hun ziekte toch redelijk kunnen functioneren in de samenleving.
Eenmaal thuisgekomen staat het hele huis op z’n kop! Overal liggen hopen cement en jongens sjouwen af en aan met jerrycans water. De bouwvakkers zouden vanochtend al vroeg komen, ze zouden ons zelfs wakker kunnen maken. Natuurlijk kwamen ze te laat dus niks aan de hand. Tijdens het eten komen angstaanjagende sloopgeluiden uit een toekomstige slaapkamer en vliegen de stukken steen je om de oren. Fijn ontbijtje! Volgende maand komen twee extra vrijwilligers voor Pelido werken. Ons huisje is alleen nog niet helemaal klaar daarom worden er nog even twee slaapkamers klaargestoomd. Het gaat misschien wat krap worden maar hoe meer zielen hoe meer vreugd!

De vrijdagmorgen was weer een tripje naar de community. We zouden ons zelfgemaakte bouwpakket gaan uitproberen. Alle materialen waren keurig aanwezig. Vol goede moed zijn we begonnen met het aan elkaar binden van palen met de bananenbladeren dat tot mijn grote verbazing prima spul blijkt te zijn. Helaas was het eindresultaat een grote teleurstelling. Ik zal het even uitleggen... Het heeft minstens drie mensen nodig ter ondersteuning, terwijl het éigenlijk uit zichzelf zou moeten kunnen blijvenstaan. Jammer!!! Mijn vader zou zich rot lachen en zou zeggen dat ik beter had moeten weten want die palen moeten natuurlijk een meter de grond in! Dat gaan we maandag proberen en als het lukt... áls het lukt, staat er een erg mooi lunchcafétje.
Daarna hadden we weer een afspraak met de craft vrouwen. Het leuke aan hun is dat ze zich echt aan de afspraken houden die we maken. Zo kom je ook echt verder. Aankomende woensdag gaan een aantal vrijwilligers ons programma testen. Ze worden bij de arts en craft vrouwen ontvangen met zang en dans en zullen daarna een workshop krijgen. We hebben de laatste dingen besproken voor woensdag en hopelijk gaat het dan goedkomen want het is altijd maar de vraag of ze alles kunnen onthouden en of onze tolk alles goed omzet naar het Luganda...

We zijn nu weer in Masaka. Net een opvallend fijn ritje in de Matatu achter de rug (zo’n minibus). We mochten voor 1500 shilling met z’n tweeen voorin zitten waar je normaal voor 2500 shilling met 5 man op je schoot zit dus heel fijn! Vorige week zat Niels een rij achter mij zegt hij ineens: volgens mij zit er een beest onder m’n voet. Ik zeg ja dat kan! Ik dacht aan een mier, een mug of hooguit een muis... Bleek het een KIP te zijn! Zit er ook nog een kip aan je been te pikken in een te kleine minibus waarvoor je ook nog de dubbele prijs hebt betaald... Leuk moment, (vooral voor mij)!

Gisteravond was het dan zo ver: we gingen eindelijk de plaatselijke Oegandese disco onveilig maken. Drie vrijwilligers vierden hun verjaardag met taart, barbecue, drank en al... Het was echt super gezellig. Het uitgaan begin ik na vier weekenden toch echt al wel te missen! Kampvuurtje aan, muziekje erbij het was echt compleet! Tegen een uurtje of twaalf zijn we richting stad vertrokken. Het is niet echt veilig om nog per boda te gaan, daarom was er een taxi geregeld. Eenmaal daar aangekomen zien we ineens een gebouw met gouden versieringen en en dan denk je oh ja een Oegandese disco! De meisjes hebben de raarste jurkjes aan, de jongens lopen er alles behalve westers bij: petjes, sjaaltjes, te grote broeken en zelfs winterjassen behoren hier tot de uitgaansoutfit! Er wordt van die chille muziek gedraaid en daar kunnen ze soms bewegingen op maken dat je denkt van zit alles er nog aan? Overal hangens spiegels en je ziet dan ook veel mensen met zichzelf dansen... (iets dat wij alleen stiekem durven doen) Groot voordeel is dat je alle ruimte hebt en dat er niet (veel) gedronken en gerookt wordt. Hele leuke ervaring! De terugweg was om te gieren van het lachen. Met z'n zevenen in een auto. Ik zat samen met Lotte voorin. Ik tegen het raam gedrukt, Lotte met een versnelingspook tegen haar been en dan over hobbelige weggetjes wat een lol!

Ik zie dat het verhaal alweer veeeeeel te lang is geworden! Maar het nadeel is dat we alleen in het weekend internet kunnen krijgen...

Ik begin iedereen wel heel erg te missen hoor! En het is ook super leuk om af en toe wat contact te hebben met Nederland.

Dikke kus Marjan

p.s. voor als je het nodig hebt: mijn oegandese mobiele telefoonnummer is: +256702195550