vervolg...

Goed de helft is er dus niet opgekomen! Ben je blij dat je je verhaal zonder een stroomuitval aan een stuk door hebt kunnen typen, staat de helft er maar op! Anyway...:

Woensdag morgen hebben we trouwens een echt lesje gegeven op de basisschool. Ik denk kunnen wij dat en wat hebben de kinderen eraan? Ik heb rekenen gegeven, goed te doen. Niels zat opgescheept met de meren in Oeganda en had het dus iets lastiger. Na uren voorbereiden stond ik dan voor een klas met 20 bruine kopjes om ze te vertellen hoe je een rekenopgave maakt. Voor de kinderen is het erg leerzaam omdat ze zo kunnen wennen aan ons accent. Iedereen praat hier namelijk heel apart engels en de helft van de tijd kun je ze niet verstaan of verstaan ze jou niet.
Donderdag morgen hebben we met de Arts en Craft vrouwen koffie gebrand. Van de vers gebrande koffie, lokale thee en echte oegandese snoepjes maken we een soort cadeaupakketje in een mandje. Dat kunnen de toeristen kopen als ze naar de community komen. Heel erg leuk om te zien hoe ze die koffie maken.
's Middags heb ik water gehaald voor een oud vrouwtje. Kan ik weer wat van m'n lijstje afstrepen. Ik wilde dat echt een keertje doen. Dat is wel het leuke van het project. Je kunt het zelf helemaal invullen. Met een groepje kinderen van de school gingen we dus naar een oude dame van 85 die niet meer goed voor zichzelf kan zorgen. Kinderen vinden het leuk om haar dan te helpen door water te halen, af te wassen, rondom het huis te vegen etc. Ik ging met een 10 kinderen waterhalen. We kregen ieder een jerrycan mee. Ze keken wel even verbaasd op toen ik zei dat ik ook zelf een jerrycan wilde. Heuveltje af lopen, hete zon op je kop.. niet te doen voor een vrouw van 85. Toen kwamen we bij het beekje aan waar het water gehaald moest worden. De kinderen vonden het heel vreemd dat ik mijn slippers uitdeed en ook met m'n blote voeten in het beekje ging staan. Ondertussen werden mijn slippers schoongemaakt en werden ze als gouden muiltjes weer aan m'n voeten gedaan. Daar doe je gewoon niks aan. Eenmaal weer terug bij het vrouwtje was het echt geweldig om te zien hoe dankbaar ze was. Het is cliche maar dat is waar je het voor doet...

Weer geen foto's deze week. Ik probeer komende week nog een keer naar Masaka te gaan om wat te plaatsen maar ik meot ze eerst verkleinen, want het uploaden gaat hier zo traag dat die over 1 foto 3.5 week doet.

Verder wil ik nog even kwijt, voor de gene die 'snachts niet kunnen slapen omdat ze denken dat ik elk moment in een oorlog verzeild kan raken, het is hier super veilig. Ik kan gewoon alleen over straat, dan wel niet 's avonds maar toch... Je wordt wel veel aangesproken, maar de mensen zijn uiteindelijk allemaal bereid je te helpen.

Dan nog super bedankt voor jullie reacties! Het is echt heeeeeel leuk om dat allemaal te lezen. Jammer van jullie weertje, wij hebben hier lekker de zon;)

Dikke kus Marjan