Junglekriebels

Op dit moment ben ik in Kabale. Dat is het laatste stadje in Oeganda voor de Rwandese grens. Het is hier veel bergachtiger dan waar we normaal zitten en het is dan ook wat frisser. We zijn hier gekomen met een bus. Nou werkelijk, ik heb doodsangsten uitgestaan. Ik snap nu wat ze bedoelen met het verkeer is het grootste gevaar in Afrika. Man, man! Het is maar goed dat ik niet op de weg kon kijken zo hard reden we en zoveel enge inhaalpogingen hebben we gedaan. Ik heb me ook af en toe aan m'n stoel vastgeklampt omdat ik bang was dat de hele bus op z'n kant zou vallen, maar we zijn overeind gebleven! Ik hoorde net van een andere Nederlander dat de busmaatschappij waar we mee gereden hebben bekend stond om het harde rijden. Dat verklaart dan ook meteen waarom we er ipv 6 uur, 4,5 uur over gedaan hebben.
We hebben vanacht geslapen in een soort backpackers. Erg gastvrij personeel en er zaten nog veel meer blanken. Het is heel leuk om verhalen te horen van anderen. Zo krijg je ook al een beetje mee wat je wel en niet moet doen en wat wel en niet de moeite waard is om te zien. Gelukkig was iedereen ontzettend enthousiast over de gorilla tracking. Ik begin er langzamerhand ontzettend veel zin in te krijgen, maar de kriebels zijn ook aanwezig. Vandaag vertrekken we om 1 uur naar Kisoro nadat we hier de laatste inkopen hebben gedaan. Genoeg energierepen en sportdrankjes mee en dan kunnen we ertegen aan. Het blijkt namelijk dat wij de zwaarste tocht hebben uitgekozen. Het zal ook eens niet! Gelukkig schijnt het zonnetje volop, hopelijk is dat morgen ook het geval! Het moet wel het mooiste stuk jungle zijn van Oeganda, wat het extra zwaar maakt om er door te komen. Maar ik vind dat eigenlijk wel een leuke uitdaging;)
We hebben een kort weekje achter de rug op het project. We zijn donderdag morgen namelijk al vroeg aan de weg gaan staan om een bus aan te houden. Zo gaat dat hier... Je gaat gewoon staan en je hoopt dat de buschauffeur wil stoppen. Maandag was een drukke dag. De echte toeristen zouden komen. Het was ontzettend balen dat het zo hard regende. Dat heeft de wandeling door het kleine moeras toch minder mooi gemaakt. Maar gelukkig waren het ontzettend leuke mensen die er enigzinds de humor wel van in konden zien. Wij vonden het een erg geslaagde dag. Gelukkig vonden de toeristen dat ook. Caphas bleek een betere gids te zijn dan we hadden gehoopt en ook Philip, de gevangenis man, heeft met veel humor zijn verhaaltje verteld. De kindjes op de school hebben goed hun best gedaan en de arts en craft vrouwen waren nog vrolijker dan anders.
Dinsdag hoefden we niet veel te evalueren met iedereen, dus hadden we het idee om naar de community te lopen als training voor de gorilla's. Nadat we natuurlijk van alle kanten uitgelachen waren, want een Mzungu kan niet zo ver lopen..., kwamen we na 2,5 uur aan bij het kantoortje van Pelido. Het was zo'n mooi weer dat we besloten hebben om ook maar terug te lopen.
Woensdag hebben we weer gesport met de kinderen van Happy Hours. Deze keer overlopertje, en moordenaartje (hoewel we de naam wel iets aangepast hebben) Het waren kinderen van P2, ongeveer 8/9 jaar dus. Wederom erg leuk om te doen.
Ik ben ondertussen ook al een beetje plannen aan het maken voor onze rondreis. We hadden eerst het idee om naar Kenia en Tanzania te gaan om vervolgens via Oeganda weer terug te vliegen. Maar dat kost alleen maar tijd en veel geld ivm visa en vervoer enzo. Dus laat ga ik na het weekend m'n ticket om laten boeken zodat we terugvliegen vanaf Dar es Salaam. Dat is erg dicht bij Zanzibar dus onze laatste week gaan we daar vermaken. Ik hoorde net al van andere mensen die er geweest zijn dat het super is, dus dat komt helemaal goed!
Ik hoop na zaterdag nog een verhaaltje te kunnen posten, want dan heb ik vast meer te vertellen over die apenbende!
Kus Marjan