Aapjes kijken

Hallo allemaal!

Ik was helemaal gesloopt, maar het was het allemaal waard. Ik kan zeggen dat ik onze soortgenoten gezien heb. De gorilla’s!!! Hun DNA komt voor 97.5 % overeen met dat van ons. Ze dragen net als wij hun kinderen voor negen maanden en geven borstvoeding. Zo apart allemaal! Het is een van de meest bijzondere dingen die ik in m’n leven gedaan en gezien heb. Alleen de rit ernaar toe was al de helft van het geld waard. Nadat we een overlevingspakket voor minstens 3 maanden hadden ingeslagen, hoe Westers kun je zijn, zijn we met 2 andere Nederlanders richting Kisoro vertrokken. We hadden een special hire geregeld, een privétaxi, die ons voor verdacht weinig geld weg wilde brengen. Later bleek waarom: hij kon heel zuinig autorijden. We hebben constant 30 km/uur gereden in de 4... Maar dat gaf ons wel de tijd om te genieten van het landschap. My god, wat is het daar mooi! Overal bergen, bossen, meren. Je weet soms niet waar je moet kijken. Het was ook nog lekker weer, dus raampjes open!
In Kisoro zijn we meteen overgestapt in een ander auto die ons weg heeft gebracht naar de ingang van het park. Daar hebben we overnacht in een redelijk luxe hostel. Hoewel er helemaal niks was, geen stroom, geen stromend water en geen bereik, was er wel een warme douche. Er waren natuurlijk nog meer mensen. Dat is echt het leuke van die plekken. Je krijgt allerlei verhalen te horen. Er waren twee Amerikaanse meisjes die de hike naar de andere deden. Ze lopen overal heen, echt super vet. Zij zouden met een gids door Bwindi (de naam van het park) gaan en hoopten perongeluk gorilla’s tegen te komen. Yeah, right! Zoals ze zelf veel zeggen... Vroeg naar bed gegaan om goed uitgerust aan de start te verschijnen. Het is namelijk ook nog zo dat je absoluut niet ziek mag zijn. De gorilla’s lijken zoveel op de mens dat ze ook ziektes kunnen overnemen. Jammer dat Katrien de ene zakdoek na de andere volsnoot! Ze heeft gewoon gedaan of er niks aan de hand was... Ook wel stoer, want ze was niet lekker in orde en dat maakt de tocht echt niet makkelijker. Na een stevig ontbijtje met veel vers fruit en een gekookt eitje konden we op pad. We hadden ook de rest van onze groep ontmoet. Een Engelsman, een Australische en een man uit Nieuw- Zeeland zouden ook de tocht gaan maken. Toch was de groep nog niet compleet. Uiteindelijk bleken er ook nog twee Nederlanders mee te gaan. Een echtpaar... Die vrouw zag eruit als Paris Hilton in haar jaren 60 met fel gekleurde laarsjes en bijpassende zonneklep. Strak in het vel, maar wel vol goeie moed. Ik dacht eerst, waar gaat dit heen? Maar ze hebben het allebei keurig vol gehouden en het waren echt gezellig mensen.
Na een introductie konden we op pad. Het is even wandelen: we hebben 3.5 uur heen (heuvel af, heuvel op, heuvel af en nog één keer op) gelopen en 4 uur terug, maar dan heb je ook wat. Het was een avontuur regelrecht door de echte jungle zoals je die op tv ziet. Ik dacht dat de lianen waar tarzan aan slingert niet bestonden, nou ze zijn er wel! De bomen zijn hoog en soms is het zo dicht begroeid dat het overdag bijna donker kan zijn. Alles is groen, super groen. Je hoort allerlei geluiden: veel vogels, krekels(?) en gelukkig ook apen. Als je goed luistert hoor je riviertjes stromen die uiteindelijk uitmonden in grote meren. In het begin was er nog een redelijk begaanbaar pad, maar naarmate we verder de jungle inliepen, waren er constant wegversperringen. Omgevallen bomen, boomwortels en diepe kuilen waren geen uitzondering. Uiteindelijk was er helemaal geen pad meer... Gelukkig hadden we een goede bemanning mee om ons te begeleiden: de rangers. Er was de gids. Hij heeft ons alles uitgelegd van te voren. Dat we vooral niet bang moesten zijn, hoewel ze nog wel eens (voor de grap) chargen: een nepaanval op je doen. Je mag dan niet wegrennen en je moet naar beneden kijken. Geloof me, ik heb geen aap in de ogen gekeken, ook al zat die nog zo vredig onder z’n boompje. Kun je het toch niet laten om te niesen, te hoesten, te proesten, te schreeuwen, te eten, te drinken, te roken, te flitsen met je camera, onverwachte bewegingen te maken of heel hard weg te rennen: we hadden ook twee soldaten bij ons. Ofja, ze hadden geweren bij zich. Eentje voor de groep en eentje achter de groep, dus ons kon niks overkomen. Ondanks dat de tocht pittig was hebben ze ons overdreven goed verzorgd. Iedereen kon een persoonlijke porter meekrijgen. Die draagt je tas, geeft je een hand als het nodig is en neemt je in het ergste geval zelfs over je schouder mee het oerwoud door. Op dat laatste kon ik niet rekenen omdat ik mijn porter samen deelde met Katrien, wij samen een tas hadden van al 15 kilo en onze porter dus al lichtelijk overladen was... Daarnaast had Katrien aan de wandelstok die we meekregen meestal niet genoeg en heeft hij haar bijna de hele weg geassisteerd met een helpende hand. Alle porters waren overbezorgd en deden erg hun best om het ons zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik had op een gegeven moment 5 mieren ter grootte van een vogelspin achter m’n broek die mij lelijk staken. (beetje overdrijven mag...) Dus ben ik even voorover gebukt om ze fijn te knijpen. Direct drie rangers om je heen: Are you fine? YES I AM!:D
Om er bijna zeker van te zijn dat we de gorilla’s zouden vinden, was er ook al en een groepje vooruit gelopen. Zij gaan eerst naar de plek waar de apen de dag ervoor gevonden zijn, waarna ze hun slaapplek opzoeken. Dat ziet er echt uit als een groot vogelnest. Het leuke is dat ze die elke dag weer vers maken. Na ongeveer 1,5 uur kreeg onze gids via zijn walkie talkie door dat de andere groep de gorilla’s gevonden had! Ik was zó blij, want het was zeker dat we ze gingen zien. Ze zeiden er ook bij dat ze dicht in de buurt zaten. Jammer dat we daarna nog 2 uur moesten lopen, maar het was ook niet te verwachten dat ze Mzungu time bedoelden...
Ik weet ook waar de term regenwoud vandaan komt... Hoewel het niet altijd uit de lucht komt vallen, regent het toch bijna altijd. Er zijn zoveel bomen boven je dat ze het eerste half uurtje regen redelijk tegen kunnen houden. Maar daarna blijft het rustig drie uur door regenen ook al komt het niet meer met bakken uit de hemel. Beetje jammer dat mijn regencape nog steeds in Kabale in de backpackers keurig aan het bed hing om te drogen... Gelukkig hadden ze bij de ingang van het park een flinke poncho te leen. Leuk detail: hij was bananen geel!!! Ik weet niet in hoeverre een aap die link kan leggen, maar het schoot toch nog even door m’n hoofd toen ik hem over mijn hoofd trok. Na nog een flink stuk klimmen kwamen we boven op de berg aan. De gids had al minstens zeven keer gezegd dat we er bijna waren. Just a few minutes... Ineens hoorde ik gebrul. Daar, slechts een paar meter van ons vandaan, stond een groepje apen. Een moeder met een babyaapje van vijf maanden onder haar buik hangend. Een stukje de boom in geklommen nog een vrouwtje met een jong dat al wat ouder leek. Ze klommen opeens uit de boom om vervoglens demontratief, met hun ruggen naar ons toe, onder een andere boom elkaars vlooien op te eten. De anderen keken amper op of om, dacht ik. Weer gebrul... Een enorme aap, écht een dikke, kwam op ons af gelopen. Hij is al erg gewend aan mensen en deed ons niks, maar kwam wel rakelings langs mij heen. Ik natuurlijk meteen naar beneden kijken, maar hij deed niks. Kippenvel krijg je ervan...
Ik had het van te voren nooit gezegd, maar ik was blij dat het regende. Dat maakt dat de gorilla’s zich niet tot nauwelijks verplaatsen en we een vol uur naar ze hebben kunnen kijken.Daar was de gids heel streng in. Na exact een uur konden we beginnen aan onze tocht terug. Als je denkt dat ze nu een binnendoorweg hadden, heb je het mis. We hebben nog eens vier uur over de terugweg gedaan. We waren allemaal nog zo aan het nagenieten dat het prima ging. Omdat het extra slippery was, is die Engelsman bij bijna elke boom wel gevallen. Ik moest er stiekem wel om lachen... Gelukkig waren we allemaal niet schoon en fris meer;) Terug bij het kantoortje gekomen kregen we een welgemeende felicitatie met een oorkonde.

Nu pas besef ik wat een bijzondere ervaring het is geweest. We hebben gorilla’s gezien in hun natuurlijke leefomgeving!!! We zijn door een oerwoud gelopen en dat niet zonder hindernissen. Het ene moment zit je linker been verstrengeld in een takkenbende, het andere moment blijf je met een pluk haar achter een boom haken. Uiteindelijk hebben we de apen gevonden en er is een dikke papa-aap met zijn zilverkleurige rug als een stoere vent rakelings langs je heen komen lopen. Op handen en voeten uiteraard. Nog een klein detail: hij stinkt vréselijk!

Het was een weekend om nooit te vergeten. Mede door de regen en doordat het redelijk donker was en we niet mochten flitsen heb ik weinig mooie foto’s en filmpjes kunnen maken. Gelukkig waren we met meerdere mensen en kunnen we alles delen via de e-mail. Het is ook zonde om al je tijd te verdoen met foto’s maken die toch mislukken, dus ik heb maar gewoon van het uurtje dat we hadden gebruik gemaakt om alles in m’n hoofd op te slaan. Het is iets dat je zelf mee moet maken, dat kun je niet met een foto of een filmpje beleven.

Liefs Marjan

P.S. Groetjes terug... ;)