Beestenboel

Hallo!!!

We hebben een drukke week achter de rug. Het voelde echt als een afsluitingsweek aangezien we volgende week alles gaan afronden en onze afscheidsceremonie plaats zal vinden. We hadden maandag ook nog even een leuke ervaring met onze nieuwe bodadriver. Hem zal ik nog het minst gaan missen denk ik. Hoewel het een hele aardige jongen is, kan hij gewoon niet motorrijden. We zijn om de vijf meter tot stilstand gekomen omdat de motor afsloeg. Het duurde dan een halfuur voordat hij hem met zijn spillebeentjes weer had aangetrapt en we weer vooruit kwamen. Toen we de berg op reden begon dat ding ineens zo te roken dat we Marten en Margo, die achter ons reden, niet eens meer konden zien. Toen wilde ik echt niet meer verder, want dat ding maakte een kabaal! Ik dacht serieus dat die ging ontploffen. Wel heel zielig voor Vincent, want hij ging steeds zenuwachtiger om zich heen kijken terwijl ik dacht: kijk voor je! We hebben hem de rest van de week niet meer gezien omdat hij ziek was. Ik heb zo m’n twijfels...

Maandag was onze speurtochtdag. Ik vond het zelf een groot succes. Doet je weer denken aan de kinderfeestjes die we zelf altijd hadden. Ingewikkelde spooktochten en smokkeltochten met hele landkaarten en orgninele beschrijvingen. De kinderen beleven hier evenveel plezier aan het helpen van de oudjes en het beantwoorden van vragen als welk telefoonnummer staat er op het uithangbord. Ik vond het vooral leuk om te zien dat Living Stone, het hoofd van de school, steeds enthousiaster werd gedurende de tocht. In het begin moest ik hem wel 30 keer zeggen dat hij zich niet met de kinderen moest bemoeien, want ze moeten het zélf doen! Uiteindelijk had hij ook wel door wat voor uitwerking het had toen hij ze gewoon hun gang liet gaan. We gaan volgende week maandag weer een tocht organiseren. Met dezelfde kinderen, maar deze keer andere oudjes.
’s Avonds ben ik nog getuige geworden van twee sprinkhaanmoorden. Ik vind het idee alleen al naar, maar een sprinkhaan is hier een delicatesse. Toen we aan het eten waren en Edith er twee zag in ons huis, greep ze die natuurlijk meteen vast. Vervolgens trok ze de pootjes en de sprieten uit hun lijf, legde die naast mijn bord, en hield twee sprinkhaanlijfjes over. Niels en Marten hebben ze met haar lekker gefrituurd en toen in één hap naar binnen gewerkt. Ik vond het natuurlijk heel zielig allemaal, maar ik hou dan maar gewoon in m’n achterhoofd dat het cultuur is...

Dinsdag kwamen de nieuwe toeristen. Twee waren het er deze keer. Het is voor de andere vrijwilligers ook wel handig om te weten hoe het programma in elkaar zit. Ik had zelf ook nog geen armbandje gemaakt bij de Arts en Craft vrouwen, dus eigenlijk hebben we gewoon zelf de toerist uitgehangen. Het was een heel ontspannen dagje. Caphas was weer een goede gids en zelfs het weer zat mee. Ik heb m’n mooie oranje regencape dus in m’n tas gelaten;)

Woensdag zijn we vol goede moed op onze bergschoenen richting community vertrokken. De boda gaat ook prima, maar het is ook wel fijn om af en toe iets aan beweging te doen. We zijn langs alle mensen gegaan om de dag ervoor te evalueren. Eigenlijk ging alles prima dus konden we ze uitbetalen en meteen weer weg. Toen besefte ik ineens dat je met heel veel mensen echt een band hebt opgebouwd. Het vrouwtje met haar biggen, Fred de mangoboy, de kinderen van Happy Hours en dan de Arts en Craft vrouwen. Ze zijn elke keer weer super blij en dankbaar dat je naar ze toekomt om met ze te werken. Ik ga alle mensen heel erg missen! We hebben van iedereen een foto gemaakt met ons er bij op. Die heb ik net laten afdrukken en we gaan ze volgende week woensdag geven als afscheidscadeautje.
De terugweg op de boda was een minder groot succes. We waren veilig in Kinoni aangekomen en hoefden alleen de markt nog maar over te rijden toen er ineens een jong kippetje met maar een paar veren voor onze boda heen rende. Seragi gaf nog extra gas en heeft toen over z’n nekje gereden. Maar goed, een kip meer of minder op straat merken ze hier toch niet, hoewel ik natuurlijk het liefst een dierenambulance had gebeld.

Donderdag hadden we met Living Stone een afspraak om een nieuwe speurtocht uit te zetten. Dat gaan we maandag doen. Met dezelfde klas, maar met andere oudjes. Hij heeft het nu echt begrepen en had een prima rondje uitgezet. Er was bij een huis echt een heel grappig oud opaatje. Hij had nog best veel haar, maar was al wel heel grijs, super grappig om te zien! De kinderen gaan hem helpen op z’n koffieplantage. In het tweede huis woont een oud vrouwtje met twee wezen. Voor haar wordt watergehaald. Normaal moet ze daar kinderen voor inhuren omdat ze het zelf niet meer kan, dus ze bespaart er ook nog eens geld mee.
’s Middags hebben we de kinderen van Happy Hours weer vermaakt met sport en spel. Iemand is ‘m, niemand is ‘m blijft een groot succes en de kinderen kwamen zelf met het idee om weer moordenaartje te gaan doen. Milly heeft ons weer geholpen en uiteindelijk stond ze gewoon zelf de spelletjes te begeleiden. Echt precies wat we willen. Ik heb me ondertussen vermaakt met het knuffelen van buurtkindjes die rondom de school wonen. Ze lopen daar altijd maar en hebben niks te doen. Ze snakken echt naar aandacht en ik vind het leuk ze dat te geven. Er was ook nog een jongetje die eerst heel bang was voor Mzungu’s. Ik verdenk Niels ervan dat hij hem een keer aan het schrikken heeft gemaakt. Gelukkig hebben we het probleem kunnen verhelpen en liep hij na de tijd aan mijn had weer mee terug naar school.

Vrijdag hebben we de routebeschrijving voor de speurtocht gemaakt. Ook zitten er weer vragen tussen voor onderweg. Dat was een klein werkje, dus we waren voor de middag al weer thuis. ’s Middags hebben we de tocht uitgetypt en heb ik de rest van de tijd gebruikt om mijn kamer een beetje op te ruimen. Ik kwam er ook achter dat het beest dat ik ’s ochtends achter m’n hemdje vandaan haalde een flinke kakkerlak met voelsprieten was. Die zat blijkbaar tussen mijn deken. Gelukkig was hij al wel dood. Als je bang bent voor insecten kun je beter niet naar Afrika komen. Ze hebben hier alles wat je maar kan bedenken en de meeste dieren zijn minstens drie keer zo groot als thuis. Sommigen kruipen onder je huid en kunnen je halve voet wegeten. Ik denk er maar gewoon niet over na! Gelukkig zijn er ook leuke beesten. We waren gevraagd wat foto's te maken van het uitdelen van biggetjes, heel erg leuk!

Vandaag nog even genieten van alle luxe die de stad te bieden heeft. En dan gaan we morgen weer terug naar het project om te beginnen aan onze laatste week!

Groetjes Marjan