Kopje onder

Hallo allemaal!

Dachten we maandag vol goede moed weer aan de slag te gaan bij het project, bleek het national holliday te zijn. En wat voor holliday!!! Het was internationale vrouwendag. Ik geloof niet dat ik daar in Nederland ooit iets van gemerkt heb, maar hier in Oeganda nemen ze het redelijk serieus. Iedereen heeft die dag vrij, voor zover mogelijk. De vrouw mag een dagje niksen en haar man steekt voor de verandering zijn handen eens uit de mouwen. Tot mijn grote verbazing heeft Caphas één maaltijd gekookt: de lunch. Het was een goede poging tot het maken van patatjes. Jammer genoeg vond Niels dat alle regels niet van toepassing waren op buitenlanders, dus ik had weinig profeit van deze feestdag. Wel heb ik de hele dag buiten in het zonnetje mogen zitten met mijn leesboekje, dus ik heb als nog niks te klagen gehad.

Dinsdag was het weer tijd voor wat actie. We mochten allemaal goednieuwsgesprekken voeren! Er komen namelijk volgende week dinsdag twee nieuwe toeristen naar de community voor hetzelfde dagprogramma als de vorige keer. Omdat niet iedereen een mobieltje heeft, zijn we iedereen op komen zoeken om ze in te lichten. Iedereen was er gelukkig blij mee. Nu hopen dat het beter weer is dan de vorige keer. Gelukkig heb ik wel een nieuwe regencape gekocht. Beetje jammer dat die alleen in knal oranje te verkrijgen was. Misschien moet ik er een leuke Hollandse (WK)tekst op zetten... Dus als iemand een suggestie heeft?
’s Middags hebben we weer gesport met de kinderen. Even enthousiast als altijd, wat een schatjes zijn het ook! Milly heeft ons geholpen, écht een leuke juffrouw. Ze heeft zelfs een keer voor krokodil gespeeld met overlopertje. Het zou leuk zijn als ze ook uit zichzelf deze spelletjes met de kinderen gingen doen. Dat is immers wat we willen bereiken. Daarom gaan we alle spellen die we tot nu toe gespeeld hebben in een soort boek samenvoegen, zodat de school alles nog eens na kan kijken.

Woensdag verliep een beetje moeizaam, het zit dus ook wel eens tegen... We hebben vandaag een speurtocht georganiseerd met de school. Dit is niet alleen voor de lol, er moet namelijk ook gewerkt worden door de kinderen. Bij Pelido bestaat het “elderly project”. Dit houdt in dat kinderen van Happy Hours af en toe klusjes gaan doen bij mannen en vrouwen boven de 80. De afwas doen, waterhalen, om het huis vegen, etc. Wij willen het wat aantrekkelijker maken voor de kinderen én zo ook voor de leraren. Er is namelijk nog helemaal geen regelmaat in en soms komen de kinderen voor een dichte deur te staan. Living Stone, de directeur van de school, is de leider van dit project. We gingen woensdag met hem langs wat ouderen om te zien wat de kinderen er voor klusjes kunnen doen. Voordat hij snapte wat een speurtocht was, was de halve dag voorbij. Toen moesten we de ouderen nog zoeken. Het bleek nog best lastig lichte klusjes te verzinnen. Wat dat betreft denken Mzungu’s totaal anders dan Afrikanen. Het is voor de kinderen niet bepaald leuk om met 4 bakstenen tegelijk op hun hoofd 5 kilometer heen en terug lopen. Vinden wij dan... Daarnaast had Living Stone ook nog malaria, voor de 4e keer deze maand. Toen ging het nog flink regenen!!! Al met al werd mijn humeur er niet beter op. Uiteindelijk hebben we besloten voor de oudste klas een speurtocht te maken. Het is een klein rondje geworden. Je kunt hier nou eenmaal niet een route beschrijven met aanwijzingen als: bij de supermarkt de tweede weg rechts of bij de tiende straatlantaarn oversteken. Het staat hier allemaal vol koffie en bananenbomen, dus een tocht uitzetten is nog een hele uitdaging. Vandaar dat we het eerst in het redelijk klein willen uitproberen.

Donderdag hebben we maar gebruikt om de route nog eens na te lopen en ondertussen wat vragen te bedenken. Een mogelijkheid zou ook nog zijn om er andere vakken bij te betrekken. Vragen stellen over de natuur, algemene ontwikkeling of Engelse woordenschat. Ze leren zelfstandig te zijn omdat ze hun route moeten uitzoeken aan de hand van omschrijvingen of foto’s. Daarnaast werken ze in groepsverband en is samenwerken erg belangrijk. Het zou leuk zijn als we een leraar zo enthousiast krijgen regelmatig een tocht te organiseren. Zo komen de oudjes ook genoeg aan de beurt...

Vrijdag was het alweer weekend. En we hadden weer wat om naar uit te kijken: raften op de Nijl! We zijn rond 9 uur vertrokken richting Masaka. Vanaf daar hebben we een matatu gepakt naar Kampala. Snel de spullen gedropt in een backpackers en de stad in! Het is de hele week warm geweest, en in de stad is het soms helemaal niet uit te houden. Ik moest nog wat dingetjes regelen, inkopen doen én m’n ticket omboeken. Dat gaat hier dus ook lekker in African-style. We zaten twee uur na sluitingstijd nog te wachten. De beste man vroeg voor de tijd nog of het niet ook zaterdag kon, maar we zouden om 8 uur al vertrekken richting Jinja voor de vetste raftplek ter wereld. Ik heb het hele kantoor maar zoet gehouden met snoepjes waar ik vanaf wilde, dus uiteindelijk is alles goed gekomen. Lotte en ik hebben ons ticket omgeboekt. We vliegen nu vanaf Dar es Salaam (Tanzania) in plaats van Entebbe (Oeganda). Zanzibar wordt de eindbestemming van onze reis. Het was goedkoper om iets langer te blijven, dus geen probleem;) Op 30 april vliegen we, nadat we bruin van het eilandje komen, vanaf Tanzania naar Egypte. Daar moeten we een nachtje gratis overnachten in Caïro omdat onze vlucht niet aansluit... Wat een ellende;) De dag daarna hebben we nog een vlucht van 4,5 uur te gaan, waarna we om kwart voor drie op zaterdag middag weer op schiphol zullen landen. ’t Is toch fantastisch!
Gelukkig hoef ik daar nu nog niet aan te denken, nog een hele reis te gaan. Dit weekend hebben we dus geraft in Jinja op de Witte Nijl. Volgens sommigen dé plek op de wereld om het wilde water te lijf te gaan. Nou, en wild is het kan ik je vertellen! Super, super tof!
We werden zaterdagmorgen om 8 uur keurig opgepikt in Kampala door een bus vol blanken, ook wel weer eens fijn. Het vervoer, de overnachting, het eten en zelfs een beetje bier was bij de prijs inbegrepen. We hadden vanaf de backpackers uitzicht op de Nijl en je kon het water horen stromen vanaf het ontbijtstekkie. We konden even snel onze spullen droppen om ons daarna direct in een zwemvest te wurmen en een helm op ons hoofd te planten. Peddeltje mee en gaan met die rubberboot! Zonnetje scheen volop, het water was 27 graden en wij hadden de leukste gids die je maar kon hebben: Cemo. Hij komt uit Australië en praat met een super grappig accent. Hij heeft volgens mij ADHD en ratelt aan één stuk door over van alles en nog wat. Hij heeft ook echt zo’n woest uiterlijk, met van dat blonde rasta haar. Ik heb me kapot gelachen!
We zaten met z’n negenen in de boot. 6 mensen van Be-more, 2 Amerikaanse meisjes en onze kapitein. We kregen eerst instructies. Verschillende posities werden uitgelegd als vooruit, achteruit en naar mijn idee de belangrijkste: GET DOWN! Onderin je boot jumpen en je vastklampen aan het touw. Ondertussen proberen niet iemand een bloedlip te slaan met je peddel (wat dus inderdaad wel gebeurd is) en dan hopen dat je boot niet flipt (=omslaat). Eigenlijk is dat flippen het leukste van alles. De konden kiezen tussen de wilde versie en de minder wilde versie. Wij gingen natuurlijk heel stoer voor het eerste. Ik verdenk Cemo er lichtelijk van dat hij z’n steentje bij heeft gedragen, maar we zijn meteen bij de eerste rapid geflipt! Op zo’n moment denk je echt niet meer na, dus gewoon alles los en je komt in dat water terecht. Je weet even niet meer waar je bent. Het enige dat ik onthouden had, was dat je rustig tot tien moest tellen en moest wachten tot je weer bovenkwam. Nou, na 3 tellen kwam ik weer boven ongeveer 200 meter van de rest vandaan. Maar gelukkig staat er dan al een kanootje klaar om je op te vissen en je terug te brengen naar je boot. Als je dan weer veilig op het droge zit, heb je echt zoiets van: wooow! Nóg een keer! Toch is het ook wel leuk om ook eens goed door een rapid te komen zonder om te vliegen. Super hard peddelen en dan uiteindelijk weer in het rustige water belanden geeft ook wel een kick.
Als er weer een stroomversnelling aankwam werden we op tijd gewaarschuwd... Cemo vond het op een gegeven moment tijd worden voor wat meer actie: we zouden de volgende waterval maar achterste voren nemen... Daar waren wij natuurlijk wel voor in. Het leek goed te gaan tot onze boot een beetje scheef ging... Toen kwam er een grote golf, Cemo schreeuwde heel hard: SH*T!!!, en dat was flip nummer 2! Maar hij was écht super vet! We gingen bijna in slomotion over de kop. Deze keer kon ik me wel goed vasthouden aan de boot én aan m’n peddel dus ik hoefde niet gered te worden.
Elke keer als we van zo’n rapid afkwamen, konden we daarna uitrusten op een stuk waar het water heel rustig was. Helmen af, lifejackets uit en lekker achterover liggen zonnen. Of juist je reddingsvest aanhouden en gewoon een beetje ronddobberen op de Nijl. De omgeving is prachtig, je hoort af en toe wat vogeltjes en er staan mensen langs de kant hun was te doen. Er was zelfs een “lunchisland”. Lekkere bruine boterhammen eten en we konden er weer tegenaan!
De laatste afdaling was dicht bij een grade 6. De wildste rapid wordt daarmee aangeduid. Nou, dat heb ik gezien! Het kolkende water spuit echt meters hoog op. Wij deden alleen het laatste stukje van die waterval, wat dus een grade 5 was. Ik had toen echt zoiets van: hier wil ik niet flippen, want daar kom je nooit levend uit. Peddelen voor het leven dus... En we zijn overeind gebleven! Als afsluiter van de dag kregen we bier: Nile special! We reden in een openluchtbusje met iedereen terug naar de backpackers en het bier ging mee! Nog even wat gegeten en toen was onze captain zo leuk ons mee te nemen naar een party! Een feestje met veel blanken en zelfs andere Nederlanders. We kwamen ook weer mensen tegen die we vorig weekend hadden gezien. Echt apart dat je hen dan weer tegenkomt en hoort wat ze allemaal gedaan hebben. De terugweg zaten we met een stelletje Fransen in de matatu terug. Ik heb me kapot gelachen. Zo’n dikke Fransman, Jerôme, was goed vol en begon liedjes te zingen als I believe I can fly terwijl hij half uit het raam hing. Het was echt weer een top weekend!

De zevende week is inmiddels begonnen... Het gaat zo vreselijk snel! Dit is eigenlijk de laatste week dat we écht nog aan het werk zijn. Morgen komen er nieuwe toeristen en ik ben erg benieuwd hoe de dag gaat lopen. Verder willen we een tweede speurtocht organiseren en het weer combineren met het elderly project.
Volgende week staat al volgepland met een bezoekje aan de school van Caphas, het openen van nieuwe watertanks en natuurlijk met ons officele afscheid. Dat laatste wordt weer gevierd met veel zang, dans én veel vers vlees. Misschien moet ik daar maar eens flink van opscheppen;)

Groetjes Marjan