Respect voor Bea

Hallo lieve mensen uit het koude Nederland!
Na een hele week in een hutje op de hei gezeten te hebben met een gat in de grond, jawel het hele plaatje is compleet.. eindelijk een weekendje in de grote stad om een berichtje te typen. Op een of andere manier heb ik de nare gewoonte gekregen van alles te vergeten. Zoals m'n malaria pillen, die nog keurig in het keukenkastje liggen.. maar ik had ook al een heel verhaal klaar, keurig op een stickje gezet om het hier in de computer te pluggen, ligt ook nog keurig op m'n "hotelkamer". De stroom is net uitgevallen maar m'n hele verhaal stond er nog! Het is bijna een wonder dat ik een keer geluk heb hier!

Nou.. ten eerste. Het is hier FAN TAS TISCH!! Het is hier zo vreselijk mooi! Super groen, keer wat anders dan dat witte kleurtje van Nederland de afgelopen maanden.. De mensen zijn ook helemaal geweldig. En die kindjes.. my god. Dat knuffelgehalte is gewoon TE hoog. Bruine koppies en schattige bruine oogjes.

En dan het feit dat je blank bent. Ik heb in een week nog nooit zo veel sjans gehad;). Alle mensen vinden je helemaal geweldig. Je wordt constant toegeroepen, Mzungu (blanke), Mzungu!!! Bye Mzungu, see you! Ik voel me echt net beatrix soms als we op onze boda boda (brommertje) naar de community (waar we werken) rijden. Het is echt heel raar wat voor beeld mensen hebben van blanken hier. Ze denken dat blanken heel zwak zijn. Dat je smelt in de regen en dat je heel snel ziek bent. Maar ze vinden je ook belangrijk. Zwaai een keertje en hun dag is weer goed.

We verblijven in een huisje dat van onze projectleider Caphas en zijn familie is. En vergeleken met andere projecten hebben we het echt goed voor mekaar. Ik wordt thuis niet zo in de watten gelegd, dat is een ding wat zeker is. We krijgen ontbijt, lunch en avondeten. Heel veel fruit. Maar ook wel vies eten hoor! Matoke is een derrie van banaan. Volgens mij voorgekauwd door een oud vrowtje zonder tanden. Het heeft geen smaak en ze eten het hier elke dag! Flinke matoke belly's en billen hebben ze hier. Alle vrouwen zijn hier rond. We krijgen vooral veel rijst ook wel wat spaghetti en wat groentes in veel olie gebakken. Dat koken doet de vrouw van Caphas samen met het hulpje. Caphas heeft drie kinderen waarvan de jongste 2 maanden oud is. Ik heb echt nog nooit zo'n mooi babytje vast gehouden. Je blijft er naar kijken. Ze had alleen geen luier om...

Ik "woon" dus samen met Niels die ook voor Pelido werkt. Hij is bijna 24. Maar dan wel jong 24.. dus geen oldwief. Het is heel gezellig en ik ben blij dat hij er al een maandje zit zodat niet alles op z'n ugandees uitgelegd en geintroduceerd hoeft te worden. WANT WAT ZIJN DIE MENSEN TRAAG!!! dat is niet te geloven. Ze komen rustig een uur te laat, ook met het eten! Vanoachtend om 8 uur een fruitsalade besteld (dat is hier een halve ananas schillen/pellen, een meloentje snijden op een bord mieteren en uitserveren). Om ongeveer 10 over 11 kreeg ik mijn ontbijtje. Fantastisch! Als we iets afspreken met de leiders van ons project spreken we af op Mzungu-time.. en dat gaat gelukkig redelijk:).

Iedereen, en dat is ook logisch, vroeg aan mij voordat ik wegging wat ik nou eigenlijk ging doen. Ik ben er dus eindelijk achter. Pelido, zo heet de Oegandese organisatie waar ik voor werk, staat voor heel veel moeilijke engelse woorden en het werkt in een community. Dat is zeg maar een paar dorpjes op het platte land van Oeganda bij elkaar. Ze proberen door verschillende kleine projecten wat meer inkomsten voor de bevolking te genereren. Zo is er bijvoorbeeld het biggenproject, het kippenproject, het bouwen van watertanks, het steunen van de school en Arts en Crafts (armbandjes en mandjes die van een bepaalde boom worden gemaakt). Het project wordt geleid door 5 mannen. De hoofdprojectleider is zelf ook geholpen door een buitenlandse organisatie toen hij nog een kind was en daardoor kon hij naar school. Daarom is hij nu zelf ook een organisatie begonnen. Echt bewonderingswaardig.
Niels zit er dus al een maandje en dat is echt handig. Hij had samen met een andere vrijwilliger en met Be More het idee om toerisme naar de community te halen. En dat gaat lukken! We moeten voor toeristen, 6 stuks, een dag programma maken. Ze gaan allerlei projecten bezoeken en ookeen workshop doen bij de arts en craft vrouwen. Aan ons de taak om dat allemaal te organiseren. We krijgen een budget om te besteden dus heel officieel! Het is echt super leuk om daar mee bezig te zijn. Ook gaan we iets doen met sport op school. Gisteren daar wezen kijken en het komt er op neer dat maar 20 kinderen van de 150 actief bezig zijn.. echt zonde. We hebben tikkertje gedaan met ze en ze zijn zo vreselijk enthousiast! Super leukom daarmee te werken. Zij hebben geen gameboy of playstation nodig om zich te vermaken want ze hebben niks...

Ik ben trouwens officeel welkom geheten afgelopen woensdag in de community. Dat is zo iets speciaals, dat is gewoon niet te omschrijven. De hele school gooit zijn programma om, de helft van de community rukt uit om voor mij speciaal te dansen en te zingen voor bijna een uur lang. Ik mocht op een bankje zitten naast de twee belangrijkste mannen van de community en toekijken.. Dat was de eerste keer dat ik bijna tranen in m'n ogen kreeg. Ik kan niet omschrijven wat het met je doet als bijna 200 mensen laten blijken hoe blij ze zijn dat je er bent. Het voelt zo vreselijk belachelijk en oneerlijk!! Maar ik heb er van genoten.. Ik doe niks anders trouwens.

Nog een laatste dingetje, want het wordt nu wel een heel lang verhaal.. de beesten!!! Geen nijlpaarden en giraffen om je huis. Maar er is genoeg ander ongedierte. Ik zal even vertellen over mijn nieuwe vriendje die ik
s avonds op het toilet heb leren kennen: Karel de kakkerlak. Eerst zat hij een beetje verlegenop de muur en was er weinig interactie tussen ons.. Toen is hij me ongemerkt toch gevolgd ons huisje binnen. Toen ik rustig op de bank zat een boek te lezen hoorde ik ineens iets.. Ik ben gaan kijken en toen kwam hij me letterlijk uit een hoek keihard aanvallen!!! Nou toen kon die oprotten en heb ik 'm uit huis gezet.. Echt bang ben ik niet voor beesten maar als zo'n scharminkel op je af komt rennen ga je gillen.. hoe dan ook. Het gevolog: Niels vind me ineens niet zo stoer meer en ik moet zorgen dat ik 's avonds voordat het donker is naar de wc ben geweest...

Ik heb nog veel meer te vertellen, maar het is al zo'n chaos in m'n hoofd dat ik ook niet meer weet wat jullie wel en niet willen horen. Volgend weekend weer internet, hopelijk heb ik alle dan beter op een rijtje. Nogmaals bedankt voor alle leuke reacties. Toch ook fijn om af en toe iets Nederlands te lezen. Foto's volgen snel btw..

See you!
Liefs Marjan